Bomba burząca 100 kg PuW
| Państwo | |
|---|---|
| Typ |
swobodnie spadająca bomba burząca |
| Dane techniczne | |
| Długość |
183 cm |
| Średnica |
25 cm |
| Masa |
100 kg |
| Masa mat. wybuchowego |
40 kg |
| Rodzaj mat. wybuchowego |
mieszanina dinitrotoluenu z dinitronaftalenem i trinitronaftalenem |
| Dane operacyjne. Użytkownicy | |
| Fliegertruppen, Lotnictwo Wojskowe | |
Bomba burząca 100 kg PuW – niemiecka bomba burząca wagomiaru 100 kg przeznaczona do zwalczania umocnień polowych oraz nieumocnionych budowli na zapleczu frontu. Około 1000 sztuk tych bomb zdobyto na opanowanym w czasie powstania wielkopolskiego poznańskim lotnisku Ławica i były następnie używane przez polskie Lotnictwo Wojskowe.
Bomba burząca 100 kg PuW miała kroplowy korpus zakończony statecznikiem. Korpus składał się z kilku części połączonych nitami. Do korpusu przymocowany był pierścień z uszkiem umożliwiający podwieszenie bomby. Bomba elaborowana była mieszaniną dinitrotoluenu z dinitronaftalenem i trinitronaftalenem. Bomba była uzbrajana zapalnikiem głowicowym i dennym. Zapalnik był zabezpieczony wyjmowaną przed lotem zawleczką. Uzbrojenie zapalników po zrzucie następowało pod wpływem siły odśrodkowej wirującej wokół osi podłużnej bomby (ruch wirowy osiągnięto dzięki odpowiedniemu kształtowi brzechw). Zamiast zapalnika głowicowego o działaniu natychmiastowym możliwe było zastosowanie tzw. zapalnika minowego działającego z 60 s zwłoką.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Adam Popiel: Uzbrojenie lotnictwa polskiego 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo SIGMA NOT, 1991. ISBN 83-85001-37-9.