Bronisław Zamiara
porucznik | |
Data i miejsce urodzenia |
20 maja 1896 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
15 lutego 1954 |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | |
Jednostki | |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
Bronisław Feliks Zamiara (ur. 20 maja 1896 w Poznaniu, zm. 15 lutego 1954 w Bydgoszczy) – porucznik Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 20 maja 1896 w Poznaniu, w rodzinie Ignacego (1861–1913) i Marianny z Woźniaków (ur. 1860)[1]. Brat Czesława (ur. 1898) i Waleriana (1902–1927)[2]. Uczeń gimnazjum, po ukończeniu którego pracował w fabryce. Podczas pracy dalej uzupełniał swoje wykształcenie. Dzięki swojemu wysiłkowi ukończył szkołę handlową. Od 14 sierpnia 1916 służył w wojsku niemieckim na froncie rosyjskim. W Poznaniu od 9 listopada 1918 współtworzył Tajny Sztab Wojskowy, a od 27 listopada brał czynny udział w walkach podczas powstania wielkopolskiego[3]. W wojsku wielkopolskim współorganizował intendenturę, a w styczniu 1919 odkomenderowany został do sztabu Dowództwa Generalnego Wojsk Wielkopolskich frontu północnego. W dowództwie 2 Dywizji Strzelców Wielkopolskich był od lipca 1919 szefem adiutantury[3].
W czerwcu 1920 skierowany na front podczas wojny polsko-bolszewickiej. Brał udział w walkach pod Berezyną, podczas których, 5 lipca, doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu. Za uczestnictwo w nich otrzymał Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari. Przeniesiony do rezerwy w październiku 1921 w stopniu porucznika. Zamieszkał w Bydgoszczy, gdzie podjął pracę. Był właścicielem hurtowni olejów mineralnych (paliw). Ponadto był radcą Gdyńskiej Izby Przemysłowo-Handlowej[1], ławnikiem Sądu Pracy w Bydgoszczy (1938)[4].
Podczas okupacji niemieckiej wyjechał do Warszawy, gdzie się ukrywał. Do Bydgoszczy wrócił w 1945, gdzie zmarł w 1954.
Od 1927 żonaty z Marią Nylk[1]. Mieli synów Bogdana i Romana oraz córki Barbarę i Krystynę.
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 3837[5]
- Krzyż Niepodległości (9 listopada 1932)[6]
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie)[1]
- Srebrny Krzyż Zasługi[1]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[1]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: 1939, s. 358. [dostęp 2021-12-04].
- ↑ Bronisław Feliks Zamiara [online], geni_family_tree [dostęp 2021-12-04] (pol.).
- ↑ a b Polak (red.) 1991 ↓, s. 163.
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 101, poz. 161 – Ogłoszenie Prezesa Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 30 marca 1938 r.
- ↑ Polak (red.) 1991 ↓, s. 162.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 259, poz. 296 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991, s. 163. ISBN 83-900510-0-1.
- Ludzie urodzeni w Poznaniu
- Odznaczeni Krzyżem Niepodległości
- Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (dwukrotnie)
- Odznaczeni Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918–1921
- Odznaczeni Srebrnym Krzyżem Zasługi
- Porucznicy piechoty II Rzeczypospolitej
- Powstańcy wielkopolscy (1918–1919)
- Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej (strona polska)
- Urodzeni w 1896
- Zmarli w 1954