Bronisław Zamiara

Bronisław Feliks Zamiara
	porucznik
Data i miejsce urodzenia	20 maja 1896 ; Poznań
Data i miejsce śmierci	15 lutego 1954 ; Bydgoszcz
	Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego; Wojsko Polskie
Jednostki	2 Dywizja Strzelców Wielkopolskich
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-bolszewicka
	Odznaczenia

Bronisław Feliks Zamiara (ur. 20 maja 1896 w Poznaniu, zm. 15 lutego 1954 w Bydgoszczy) – porucznik Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 20 maja 1896 w Poznaniu, w rodzinie Ignacego (1861–1913) i Marianny z Woźniaków (ur. 1860)^[1]. Brat Czesława (ur. 1898) i Waleriana (1902–1927)^[2]. Uczeń gimnazjum, po ukończeniu którego pracował w fabryce. Podczas pracy dalej uzupełniał swoje wykształcenie. Dzięki swojemu wysiłkowi ukończył szkołę handlową. Od 14 sierpnia 1916 służył w wojsku niemieckim na froncie rosyjskim. W Poznaniu od 9 listopada 1918 współtworzył Tajny Sztab Wojskowy, a od 27 listopada brał czynny udział w walkach podczas powstania wielkopolskiego^[3]. W wojsku wielkopolskim współorganizował intendenturę, a w styczniu 1919 odkomenderowany został do sztabu Dowództwa Generalnego Wojsk Wielkopolskich frontu północnego. W dowództwie 2 Dywizji Strzelców Wielkopolskich był od lipca 1919 szefem adiutantury^[3].

W czerwcu 1920 skierowany na front podczas wojny polsko-bolszewickiej. Brał udział w walkach pod Berezyną, podczas których, 5 lipca, doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu. Za uczestnictwo w nich otrzymał Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari. Przeniesiony do rezerwy w październiku 1921 w stopniu porucznika. Zamieszkał w Bydgoszczy, gdzie podjął pracę. Był właścicielem hurtowni olejów mineralnych (paliw). Ponadto był radcą Gdyńskiej Izby Przemysłowo-Handlowej^[1], ławnikiem Sądu Pracy w Bydgoszczy (1938)^[4].

Podczas okupacji niemieckiej wyjechał do Warszawy, gdzie się ukrywał. Do Bydgoszczy wrócił w 1945, gdzie zmarł w 1954.

Od 1927 żonaty z Marią Nylk^[1]. Mieli synów Bogdana i Romana oraz córki Barbarę i Krystynę.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 3837^[5]
Krzyż Niepodległości (9 listopada 1932)^[6]
Krzyż Walecznych (dwukrotnie)^[1]
Srebrny Krzyż Zasługi^[1]
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[1]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: 1939, s. 358. [dostęp 2021-12-04].
↑ Bronisław Feliks Zamiara [online], geni_family_tree [dostęp 2021-12-04] (pol.).
↑ ^a ^b Polak (red.) 1991 ↓, s. 163.
↑ M.P. z 1938 r. nr 101, poz. 161 – Ogłoszenie Prezesa Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 30 marca 1938 r.
↑ Polak (red.) 1991 ↓, s. 162.
↑ M.P. z 1932 r. nr 259, poz. 296 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991, s. 163. ISBN 83-900510-0-1.

[:0-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: 1939, s. 358. [dostęp 2021-12-04].

[2] Bronisław Feliks Zamiara [online], geni_family_tree [dostęp 2021-12-04] (pol.).

[CITEREFPolak_(red.)1991163-3] Polak (red.) 1991 ↓, s. 163.

[4] M.P. z 1938 r. nr 101, poz. 161 – Ogłoszenie Prezesa Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 30 marca 1938 r.

[CITEREFPolak_(red.)1991162-5] Polak (red.) 1991 ↓, s. 162.

[6] M.P. z 1932 r. nr 259, poz. 296 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]