Przejdź do zawartości

Brytyjskie okręty podwodne typu T

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Brytyjskie okręty podwodne typu T
Ilustracja
Rodzaj okrętu

SS

Kraj budowy

 Wielka Brytania

Zbudowane

53

Użytkownicy

 Royal Navy
 Koninklijke Marine
 Izraelski Korpus Morski

Uzbrojenie:
6 dziobowych wewnętrznych wyrzutni torped
4 zewnętrzne dziobowe wyrzutnie torped
6 zapasowych torped
1 działo kal. 102 mm
Załoga

48 oficerów i marynarzy

Wyporność:
• na powierzchni

1290 długich ton

• w zanurzeniu

1560 długich ton

Długość

84,28 m

Szerokość

7,77 m
zanurzenie:dziób: 3,89m
rufa: 4,45 m

Napęd:
2 silniki Diesla: 2 × 2500 KM (1,86 MW)
2 silniki elektryczne: 2 × 1450 KM (1,08 MW)
Prędkość:
• na powierzchni
• w zanurzeniu


15,5 węzła
9 węzłów

Zasięg:
• na powierzchni

8000 mil morskich przy prędkości 10 węzłów na powierzchni z 131 tonami paliwa[1]

Brytyjskie okręty podwodne typu T (lub Triton) – typ okrętów podwodnych. Zaprojektowany w latach 30. XX wieku, by zastąpić okręty podwodne typu O / Odin, P / Parthian i R / Rainbow. Składał się z 53 jednostek zbudowanych na krótko przed lub w czasie II wojny światowej. Okręty tego typu odegrały dużą rolę w operacjach podwodnych Royal Navy. Cztery jednostki służące w marynarce wojennej Holandii nosiły nazwę typu Zwaardfisch.

W dekadzie po wojnie starsze okręty zostały zezłomowane, a pozostałe zostały przerobione do zadań przeciwpodwodnych by zwalczać rosnące zagrożenie ze strony ZSRR. Royal Navy wycofała ostatni okręt tego typu ze służby operacyjnej w 1969, ale zachowała jeden okręt na stałe zacumowany jako jednostkę szkoleniową do 1974. Ostatnia jednostka tego typu służyła pod banderą izraelską do 1977.

Jednostki 1 Grupy

[edytuj | edytuj kod]

Piętnaście jednostek zostało zamówionych w ramach programu z lat: 1935 („Triton”), 1936 (kolejna czwórka), 1937 (kolejna siódemka) i 1938 (ostatnia trójka). Jedynie sześć jednostek (mniej niż połowa) przetrwało wojnę.

Jednostki 2 Grupy

[edytuj | edytuj kod]

Siedem jednostek zostało zamówionych na podstawie 1939 War Emergency Programme. Pierwszy „Thrasher” został zwodowany 5 listopada 1940. Zewnętrzne dziobowe wyrzutnie torpedowe zostały przesunięte siedem stóp w kierunku rufy by polepszyć dzielność morską. Dwie zewnętrzne wyrzutnie torpedowe umieszczone przed kioskiem zostały przesunięte na kiosk i skierowane w kierunku rufy. Łącznie okręty miały osiem dziobowych i trzy rufowe wyrzutnie torped. Wszystkie okręty drugiej grupy zostały wysłane na Morze Śródziemne – jedynie „Thrasher” i „Trusty” wróciły.

„Turbulent” zatopił wrogie jednostki o łącznej pojemności przekraczającej 90 000 BRT. Był bombardowany bombami głębinowymi ponad 250 razy[2]

Jednostki 3 Grupy

[edytuj | edytuj kod]
HMS „Totem” we wrześniu 1945

Wojenne pochodzenie tych jednostek było widoczne w wyposażeniu (m.in. miały tylko jedną kotwicę). Większość rur wewnętrznych było stalowych, a nie miedzianych. Pierwszą jednostkę zwodowano 10 czerwca 1942. Spawanie stopniowo zastępowało nitowanie. Niektóre okręty ukończono całkowicie spawane, co dało im większą głębokość zanurzenia – 350 stóp (107 m).

W ramach programu 1940 zostało zamówionych dziewięć okrętów:

Siedemnaście okrętów zostało zamówionych w ramach programu 1941:

Czternaście jednostek zostało zamówionych w programie z 1942, ale tylko pięć zostało ukończonych:

Kolejne dziewięć jednostek zostało zamówionych, ale zostały anulowane 29 października 1945, po zakończeniu działań wojennych

  • „Thor” (zwodowany 18 kwietnia 1944, ale nie ukończony)
  • „Tiara” (zwodowany 18 kwietnia 1944, ale nie ukończony)
  • „Theban” (P341)
  • „Talent” (P343)
  • „Threat” (P344)
  • oraz cztery nienazwane okręty (P345, P346, P347 and P348).

Przekazane Holandii

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Warship III, T Class Submarines, Lambert, s. 125.
  2. Submarine History: Submarine Service: Operations and Support: Royal Navy. [dostęp 2010-12-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-02-20)].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]