Budynek Hotelu Reichshof w Bytomiu
 nr rej. A/717/2020 z 15 grudnia 1997[1]
| |
 Widok z północy (2024) | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miejscowość | |
| Adres |
ul. Dworcowa 19 / ul. S. Moniuszki |
| Typ budynku |
hotel |
| Styl architektoniczny | |
| Inwestor |
Carl Nowak junior (1905) |
| Kondygnacje |
4 |
| Powierzchnia użytkowa |
1613,26 m² |
| Rozpoczęcie budowy |
2. połowa XIX wieku |
| Ważniejsze przebudowy |
1905 |
| Pierwszy właściciel |
Emanuel Siegheim |
| Kolejni właściciele |
Max Krueger, Gustav Grundmann, Carl Nowak junior, Josef Sikorski |
| Obecny właściciel |
Wojewódzkie Przedsiębiorstwo Usług Turystycznych |
Położenie na mapie Bytomia  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa śląskiego  | |
 50°20′42,0″N 18°55′02,0″E/50,345000 18,917222
| |
Budynek Hotelu Reichshof w Bytomiu – budynek narożny z 2. połowy XIX wieku, rozbudowany w 1905 roku przy ulicy Dworcowej 19 w Bytomiu, wpisany do rejestru zabytków nieruchomych województwa śląskiego.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Obiekt poprzedzający dzisiejszy budynek powstał w 2. połowie XIX wieku na planie zbliżonym do kwadratu[2]. Był to dwupiętrowy hotel w stylu neorenesansowym[3]. W latach 1876–1883 jego właścicielem był Emanuel Siegheim, od 1885 roku – Max Krueger, a od 1899 roku – Gustav Grundmann[3].
Budynek hotelu powstał poprzez jego rozbudowę w 1905 roku według projektu Franza Stozika[2] (lub Sotzika[4][3]; według innego źródła autorem projektu był mistrz budowlany F. Tompik[5]). Powstało wówczas skrzydło wschodnie, a elewacje zostały ujednolicone w stylu secesyjnym[2]. Hotel nazywał się Reichshof, a także Nowak's Hotel od nazwiska właściciela[2] Carla Nowaka[3] juniora, który był w jego posiadaniu od 1905 do 1929 roku[3]. Następnie po przymusowej licytacji obiekt był własnością gminy Beuthen w latach 1929–1931[3]. Kolejnym właścicielem w latach 1931–1941 był Josef Sikorski, wówczas hotel I kategorii nazywał się Europahof[3]. Na parterze mieścił się od 1907 roku sklep z cygarami i innymi wyrobami tytoniowymi, a od 1929 roku placówka banku[3]. W latach 1920–1921 w hotelu mieściła się redakcja czasopisma „Orędzie Sokole”, którego redaktorem był Augustyn Świder[4]
Budynek po II wojnie światowej zajmował Hotel Pionier[6][7]. Wnętrze budynku po zaprzestaniu pełnienia funkcji hotelowych został przekształcone w szereg lokali użytkowych[6].
15 grudnia 1997 roku gmach został wpisany do rejestru zabytków nieruchomych województwa katowickiego pod numerem A/1654/97[5]. Od końca lat 90. XX wieku pozostawał nieużytkowany jako hotel[2][8], mieściły się w nim biura rozmaitych firm[2].
Obiekt został wystawiony na sprzedaż przez Wojewódzkie Przedsiębiorstwo Usług Turystycznych[9] bezskutecznie w 2012 roku[8], a także pod koniec 2022 roku z ceną wywoławczą 2,55 mln zł[6]. Po raz kolejny wystawiono go w czerwcu 2023 roku z ceną wywoławczą 2,2 mln zł[7].
Architektura
[edytuj | edytuj kod]Działka zajmowana przez narożną kamienicę ma powierzchnię 570 m², jest zbliżona do prostokąta[3], znajduje się na skrzyżowaniu ulic Dworcowej 19[7] i Stanisława Moniuszki[6]. Powierzchnia użytkowa narożnego obiektu wynosi 1613,26 m²[6], ma on 4 kondygnacje nadziemne[2]. Lico ostatniej kondygnacji lekko wycofane, otoczone długimi tarasami[2] z secesyjnymi balustradami[3], które osłaniała przeszklona żeliwna wiata[4]. Elewacje w stylu secesyjnym[5], pierwotnie na narożu budynek był zwieńczony wieżyczką[2]. Na elewacjach pomiędzy kondygnacjami znajdują się płyciny z dekoracjami roślinnymi oraz z maszkaronami[3]. Otwory okienne są prostokątne, a w starszej zachodniej części są one zamknięte od góry łukowato[3]. Elewacje wieńczą trzy szczyty: jeden od ul. Dworcowej oraz dwa od ul. S. Moniuszki[3]. Na jednym ze szczytów od strony ul. S. Moniuszki znajduje się inskrypcja z datą budowy: ANNO 1905 i monogram inwestora złożony z liter CN[3].
Od obu stron ulic znajdują się klatki schodowe, jednak od strony ul. S. Moniuszki wejście do jednej z nich zostało zamurowane[6]. Podwórze otoczone nieregularnym dziedzińcem[3] pokrywa utwardzona nawierzchnia[7].
Galeria
[edytuj | edytuj kod]-
Elewacja od ul. Dworcowej (2018) -
Taras od ul. S. Moniuszki (2024) -
Płycina na elewacji od ul. S. Moniuszki (2024) -
Płycina na elewacji od ul. S. Moniuszki (2024) -
Mozaika z PRL-u na parterze od ul. Dworcowej
.jpg)
.jpg)
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo śląskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 23 lipca 2024, s. 24 [dostęp 2024-07-28].
- ↑ a b c d e f g h i Daniel Lekszycki, Dawny hotel przy Dworcowej na sprzedaż. Dotąd nie było chętnych [online], Bytomski.pl, 16 grudnia 2022 [dostęp 2024-08-06] (pol.).
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Cyfrowa Biblioteka Bytomskiej Architektury [online], architekturabytomia.org [dostęp 2024-08-06].
- ↑ a b c Ariana Gano-Kotula, Kamienice przy ulicy Dworcowej, [w:] Jan Drabina (red.), Bytomskie zabytki: praca zbiorowa, Bytom: Tow. Miłośników Bytomia, 2001, s. 131, ISBN 978-83-908018-4-1.
- ↑ a b c Obiekty zabytkowe w Bytomiu [online], NoAd.pl [dostęp 2024-08-06] (pol.).
- ↑ a b c d e f Orzech, Zabytkowy budynek "Pionier" w Bytomiu został wystawiony na licytację [online], investmap.pl, 21 listopada 2022 [dostęp 2024-08-06] (pol.).
- ↑ a b c d PTWP, Zabytkowy budynek "Pionier" w Bytomiu wystawiony na licytację [online], www.propertynews.pl, 27 czerwca 2023 [dostęp 2024-08-06] (pol.).
- ↑ a b PTWP, Kolejna próba sprzedaży dwóch hoteli na Śląsku [online], www.propertynews.pl, 31 lipca 2012 [dostęp 2024-08-06] (pol.).
- ↑ Dalej nie chcą Pioniera [online], Property Insider, 18 listopada 2022 [dostęp 2024-08-06] (pol.).