Budynek przy Alei Niepodległości 41/43 w Poznaniu

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Budynek przy Alei Niepodległości 41/43 w Poznaniu
Państwo

 Polska

Miejscowość

Poznań

Adres

Aleja Niepodległości 41/43, Poznań

Typ budynku

szkoła

Styl architektoniczny

neobarok, funkcjonalizm

Architekt

Adam Ballenstedt, Stefan Cybichowski

Inwestor

Urszulanki

Rozpoczęcie budowy

1922

Ukończenie budowy

1924

Ważniejsze przebudowy

1931-1933, 1950

Pierwszy właściciel

Urszulanki

Obecny właściciel

Urszulanki

Położenie na mapie Poznania
Mapa konturowa Poznania, w centrum znajduje się punkt z opisem „Budynek przy Alei Niepodległości 41/43 w Poznaniu”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po lewej znajduje się punkt z opisem „Budynek przy Alei Niepodległości 41/43 w Poznaniu”
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego
Mapa konturowa województwa wielkopolskiego, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Budynek przy Alei Niepodległości 41/43 w Poznaniu”
Ziemia52°24′52,2050″N 16°55′19,0679″E/52,414501 16,921963

Budynek przy Alei Niepodległości 41/43 w Poznaniu (Zespół Gimnazjum Sióstr Urszulanek, potem prywatne Liceum Ogólnokształcące Sióstr Urszulanek[1]) – neobarokowy budynek szkolny usytuowany przy Alei Niepodległości 41/43 w Poznaniu (zachodnia strona ulicy).

Historia[edytuj | edytuj kod]

Trzykondygnacyjny obiekt został wybudowany w latach 1922-1924[1] według projektu Adama Ballenstedta. Kryty jest dachem mansardowym i ma półokrągłe ryzality na obu dłuższych fasadach (frontowej i ogrodowej). W ryzalicie fasady frontowej znajduje się monumentalny portal z przerwanym naczółkiem i okulusem, jak również trzy portfenetr, dawniej zwieńczone łukiem frontonu. Od strony północnej dobudowano doń w latach 1931-1933[1] internat. Zaprojektował go Stefan Cybichowski w stylu funkcjonalistycznym. Ma on cztery kondygnacje i formę skromnego prostopadłościanu. Elewacja jest jasna i pozbawiona detalu. Sięga załamania mansardy starszej części[2].

Podczas okupacji niemieckiej obiekty zajęło SS i gestapo. W 1950[1] część starszą podniesiono o jedno piętro, co zaważyło na równowadze bryły[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d Joanna Bielawska-Pałczyńska, Poznań. Spis zabytków architektury, Poznań: Urząd Miasta, 2004, s. 31-32, ISBN 83-89525-07-0, OCLC 750015628 [dostęp 2023-04-01].
  2. a b Janusz Pazder, Aleksandra Dolczewska, Atlas architektury Poznania, Poznań: Wydawnictwo Miejskie, [cop. 2008], s. 214, ISBN 978-83-7503-058-7, OCLC 316600366 [dostęp 2023-04-01].