Cerkiew Wniebowstąpienia Pańskiego w Moskwie (Basmannyj)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Cerkiew Wniebowstąpienia Pańskiego
Xрам Вознесения Господня
7734676000
cerkiew parafialna
Ilustracja
Państwo

 Rosja

Miasto wydzielone

 Moskwa

Miejscowość

Moskwa

Wyznanie

prawosławne

Kościół

Rosyjski Kościół Prawosławny

Eparchia

moskiewska miejska

Wezwanie

Wniebowstąpienia Pańskiego

Wspomnienie liturgiczne

40. dzień po Passze

Położenie na mapie Moskwy
Mapa konturowa Moskwy, u góry po prawej znajduje się punkt z opisem „Cerkiew Wniebowstąpienia Pańskiego”
Położenie na mapie Rosji
Mapa konturowa Rosji, po lewej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Cerkiew Wniebowstąpienia Pańskiego”
55°45′50″N 37°40′18″E/55,763889 37,671667
Strona internetowa

Cerkiew Wniebowstąpienia Pańskiegoprawosławna cerkiew w Moskwie, w dekanacie Objawienia Pańskiego eparchii moskiewskiej Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego. Położona przy ulicy Radio w rejonie Basmannym.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Świątynia na tym miejscu wzmiankowana jest przed 1771 r., w tym okresie znajdowała się w granicach prywatnego majątku należącego do Aleksieja Razumowskiego. Od wymienionego roku pełniła funkcje cerkwi parafialnej, w związku ze wzrostem liczby prawosławnych mieszkańców najbliżej położonych terenów nad Jauzą[1]. Kamień węgielny pod budowę nowego murowanego obiektu sakralnego położono 25 maja 1788 r., zaś w 1793 r. wyświęcono główny ołtarz pod wezwaniem Wniebowstąpienia Pańskiego[2]. Głównym fundatorem budynku był Nikołaj Diemidow, który również posiadał majątek w okolicy[1], wznoszenie cerkwi współfinansowali parafianie[2]. Oprócz ołtarza głównego w cerkwi znalazły się ołtarze św. Mikołaja oraz Proroka Mojżesza; ten drugi nawiązywał swoim wezwaniem do monasteru św. Mojżesza na Placu Maneżowym. Został on zlikwidowany i rozebrany krótko wcześniej; pozyskany z niego materiał budowlany został użyty do budowy cerkwi Wniebowstąpienia Pańskiego, ponadto trafiła do niej część wyposażenia z klasztornego soboru[2][1].

Prawdopodobnie autorem projektu cerkwi był Matwiej Kazakow, jednak nie zostało to ostatecznie rozstrzygnięte[2].

Cerkiew nie została zamknięta natychmiast po rewolucji październikowej i wojnie domowej. Była czynna jeszcze w połowie lat 30., dopiero później zaadaptowano ją na klub Instytutu Aerodynamicznego. Następnie mieściła się w niej pracownia ślusarska, internat, magazyny i sala wystawowa. W latach 60. XX wieku obiekt został odrestaurowany i zaadaptowany na drukarnię, następnie należał do chóru Moskiewskiej Filharmonii Obwodowej[1].

Cerkiew została zwrócona Rosyjskiemu Kościołowi Prawosławnemu w 1990 r. Nabożeństwa w niej wznowiono trzy lata później[2]. Miejscowa parafia stała się ośrodkiem kultu Mikołaja II i jego rodziny, jeszcze przed jego formalną kanonizacją[1].

W latach 30. XX wieku w cerkwi służyli dwaj kapłani, którzy ponieśli następnie śmierć w czasie wielkiej czystki i zostali kanonizowani jako nowomęczennicyPiotr Kanardow i Dmitrij Bajanow[1].

Architektura[edytuj | edytuj kod]

Cerkiew Wniebowstąpienia Pańskiego uważana jest za jeden z cenniejszych przykładów wczesnej moskiewskiej architektury klasycystycznej[1], jeden z wyróżniających się monumentalizmem zabytków tego okresu[2].

Świątynia wzniesiona jest na planie nawiązującym do okrętu, co może stanowić zapożyczenie z architektury zachodnioeuropejskiej. Nawa, obszerny przedsionek i trójkondygnacyjna dzwonnica nad wejściem rozmieszczone są na jednej osi. Nawa wzniesiona została na planie koła[1] i jest znacznie wyższa od niskiego przedsionka[2]. Budowla zdobiona jest korynckimi pilastrami i kolumnami. Wnętrze nawy-rotundy jest bardzo dobrze oświetlone dzięki trzem rzędom okien[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g h Елена Лебедева. Церковь Вознесения Господня на Гороховом поле / Православие.Ru [online], pravoslavie.ru [dostęp 2020-07-21] (ros.).
  2. a b c d e f g h M. Wostryszew, I. Szokariew, Moskwa..., s. 82.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • M. Wostryszew, I. Szokariew, Moskwa: wsie prawosławnyje chramy i monastyri, Moskwa, Algoritm-Eksmo 2009, ISBN 978-5-699-34703-2.