Cerkiew Zaśnięcia Matki Bożej w Kolemczycach

Cerkiew Zaśnięcia Matki Bożej
	cerkiew parafialna
Państwo	Polska
Miejscowość	Kolemczyce
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Polski Autokefaliczny Kościół Prawosławny
Diecezja	warszawsko-chełmska
Wezwanie	Zaśnięcia Matki Bożej
Historia
Data zakończenia budowy	przed 1846
Data zamknięcia	1915
Data zniszczenia; • przez	1938; władze II RP
Poprzednie wyznanie	katolickie (obrządek unicki)
Dane świątyni
Świątynia; • materiał bud.	; • drewno
brak współrzędnych

Cerkiew Zaśnięcia Matki Bożej – unicka, a następnie prawosławna cerkiew w Kolemczycach.

Cerkiew unicka w Kolemczycach istniała w 1846. Nosiła wówczas wezwanie Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, była to drewniana budowla z dzwonnicą. W 1875, po likwidacji unickiej diecezji chełmskiej, parafia kolemczycka została przymusowo przyłączona do eparchii warszawskiej Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego^[1]. W 1915 miejscowa ludność prawosławna udała się na bieżeństwo. Z porzuconej w latach 1915–1918 cerkwi skradziono wówczas dzwony^[2].

W II Rzeczypospolitej cerkiew nie została udostępniona wiernym, chociaż miejscowa społeczność prawosławna, stanowiąca we wsi większość, ubiegała się o jej otwarcie, a jej starania popierał metropolita warszawski i całej Polski Dionizy^[3].

Cerkiew została zniszczona w czasie akcji rewindykacji cerkwi prawosławnych w 1938^[1]^[4].

Przypisy

↑ ^a ^b Kolemczyce. [dostęp 2013-10-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-05)].
↑ Grzesiak K.: Diecezja lubelska wobec prawosławia w latach 1918–1939. Wydawnictwo Archidiecezjalne GAUDIUM, 2010, s. 255. ISBN 978-83-7548-003-0.
↑ Grzesiak K.: Diecezja lubelska wobec prawosławia w latach 1918–1939. Wydawnictwo Archidiecezjalne GAUDIUM, 2010, s. 58, 61 i 73. ISBN 978-83-7548-003-0.
↑ Grzesiak K.: Diecezja lubelska wobec prawosławia w latach 1918–1939. Wydawnictwo Archidiecezjalne GAUDIUM, 2010, s. 225. ISBN 978-83-7548-003-0.

Linki zewnętrzne

Fotografie cerkwi przed i po zniszczeniu

[kol-1] Kolemczyce. [dostęp 2013-10-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-05)].

[2] Grzesiak K.: Diecezja lubelska wobec prawosławia w latach 1918–1939. Wydawnictwo Archidiecezjalne GAUDIUM, 2010, s. 255. ISBN 978-83-7548-003-0.

[3] Grzesiak K.: Diecezja lubelska wobec prawosławia w latach 1918–1939. Wydawnictwo Archidiecezjalne GAUDIUM, 2010, s. 58, 61 i 73. ISBN 978-83-7548-003-0.

[4] Grzesiak K.: Diecezja lubelska wobec prawosławia w latach 1918–1939. Wydawnictwo Archidiecezjalne GAUDIUM, 2010, s. 225. ISBN 978-83-7548-003-0.

[uwaga-5] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p ^q ^r ^s ^t ^u ^v dom modlitwy uruchomiony przez ludność prawosławną w miejscowościach, gdzie władze państwowe nie zgodziły się na otwarcie cerkwi; w większości mieściły się w prywatnych domach, niektóre to kaplice cmentarne użytkowane de facto jako parafialne bez oficjalnej rejestracji placówki; lista zniszczonych cerkwi nie musi być kompletna

[1]

[2]

[3]

[4]

[A]