Diecezja warszawsko-chełmska
Sobór w Warszawie | |
Państwo | |
---|---|
Siedziba | |
Data powołania |
1922 |
Data zamknięcia |
1940 |
Wyznanie | |
Kościół | |
Sobór metropolitalny | |
Biskup diecezjalny |
ostatni: metropolita warszawski i całej Polski Dionizy (Waledyński) |
Dane statystyczne (1922) | |
Liczba wiernych |
215 021 |
Liczba kapłanów |
73 |
Liczba dekanatów |
7 |
Liczba parafii |
53 |
Liczba klasztorów |
2 |
Powierzchnia |
231 585 km² |
Diecezja warszawsko-chełmska – działająca w latach 1922–1940 jednostka podziału administracyjnego Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego, z siedzibą w Warszawie.
Przed 1918 Warszawa była siedzibą prawosławnej eparchii Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego. Powstanie diecezji warszawskiej było wynikiem reorganizacji jej granic w związku z powstaniem niepodległego państwa polskiego[1]. Terytorialnie była to największa z pięciu przedwojennych diecezji PAKP, zajmująca powierzchnię 231 585 kilometrów kwadratowych, czyli obszar województw: kieleckiego, krakowskiego, lubelskiego, lwowskiego, łódzkiego, pomorskiego, poznańskiego, stanisławowskiego, śląskiego, tarnopolskiego, warszawskiego oraz miasta Warszawy[1]. Według danych z 1922, diecezja dzieliła się na siedem dekanatów i obejmowała 53 etatowe parafie oraz 11 placówek filialnych[1]. Były one obsługiwane przez 73 kapłanów[1]. Władze cerkiewne szacowały liczbę wiernych na obszarze diecezji na 215 021 osób[1].

Diecezja działała w opisanym kształcie do II wojny światowej. Po agresji hitlerowskiej na Polskę i utworzeniu Generalnego Gubernatorstwa została zreorganizowana jako diecezja warszawsko-radomska Autokefalicznego Kościoła w Generalnej Guberni[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e A. Mironowicz: Kościół prawosławny na ziemiach polskich w XIX i XX wieku. Białystok: Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2001, s. 99. ISBN 83-7431-046-4.
- ↑ A. Mironowicz: Kościół prawosławny na ziemiach polskich w XIX i XX wieku. Białystok: Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2001, s. 203. ISBN 83-7431-046-4.