Diecezja warszawsko-chełmska

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Diecezja warszawsko-chełmska
Ilustracja
Sobór w Warszawie
Państwo

 Polska

Siedziba

Warszawa

Data powołania

1922

Data zamknięcia

1940

Wyznanie

prawosławne

Kościół

Polski Autokefaliczny Kościół Prawosławny

Sobór metropolitalny

św. Marii Magdaleny w Warszawie

Biskup diecezjalny

ostatni: metropolita warszawski i całej Polski Dionizy (Waledyński)

Dane statystyczne (1922)
Liczba wiernych

215 021

Liczba kapłanów

73

Liczba dekanatów

7

Liczba parafii

53

Liczba klasztorów

2

Powierzchnia

231 585 km²

Diecezja warszawsko-chełmska – działająca w latach 1922–1940 jednostka podziału administracyjnego Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego, z siedzibą w Warszawie.

Przed 1918 Warszawa była siedzibą prawosławnej eparchii Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego. Powstanie diecezji warszawskiej było wynikiem reorganizacji jej granic w związku z powstaniem niepodległego państwa polskiego[1]. Terytorialnie była to największa z pięciu przedwojennych diecezji PAKP, zajmująca powierzchnię 231 585 kilometrów kwadratowych, czyli obszar województw: kieleckiego, krakowskiego, lubelskiego, lwowskiego, łódzkiego, pomorskiego, poznańskiego, stanisławowskiego, śląskiego, tarnopolskiego, warszawskiego oraz miasta Warszawy[1]. Według danych z 1922, diecezja dzieliła się na siedem dekanatów i obejmowała 53 etatowe parafie oraz 11 placówek filialnych[1]. Były one obsługiwane przez 73 kapłanów[1]. Władze cerkiewne szacowały liczbę wiernych na obszarze diecezji na 215 021 osób[1].

Diecezje PAKP w II RP

Diecezja działała w opisanym kształcie do II wojny światowej. Po agresji hitlerowskiej na Polskę i utworzeniu Generalnego Gubernatorstwa została zreorganizowana jako diecezja warszawsko-radomska Autokefalicznego Kościoła w Generalnej Guberni[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e A. Mironowicz: Kościół prawosławny na ziemiach polskich w XIX i XX wieku. Białystok: Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2001, s. 99. ISBN 83-7431-046-4.
  2. A. Mironowicz: Kościół prawosławny na ziemiach polskich w XIX i XX wieku. Białystok: Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2001, s. 203. ISBN 83-7431-046-4.