Charles Brandon 3. książę Suffolk
.JPG)
| |
| 3. książę Suffolk | |
| Okres | |
|---|---|
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Dane biograficzne | |
| Data urodzenia | |
| Data śmierci | |
| Przyczyna śmierci | |
| Ojciec | |
| Matka |
Catherine Willoughby |
| Rodzeństwo |
Henry Brandon, |
Charles Brandon (ur. 1537, zm. 14 lipca 1551) – angielski arystokrata, syn Charlesa Brandona, 1. księcia Suffolk i Catherine Willoughby.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w 1537 jako młodszy syn Charlesa Brandona i jego czwartej żony Catherine Willoughby. Jego ojciec w czerwcu 1533 owdowiał po śmierci Marii Tudor, siostrze króla Henryka VIII. Matka Charlesa była córką damy dworu Katarzyny Aragońskiej. Ślub jego rodziców odbył się niecałe 3 miesiące po tym, jak Charles został wdowcem[1]
Przyrodni bracia Henry'ego (synowie Marii Tudor) zmarli w dzieciństwie.
W 1541 roku Charles i jego starszy brat Henry zostali sportretowani przez Hansa Holbeina młodszego.
W 1545 zmarł ojciec Charlesa. Henry otrzymał tytuł 2. księcia Suffolk.
Wraz z bratem uczył się w St John’s College na Uniwersytecie Cambridge[1]. Obaj byli jednymi z najbliższych towarzyszy króla Edwarda VI[1].
Latem 1551 w Cambridge wybuchła epidemia „angielskich potów”[1]. Bracia szybko wyjechali z miasta, jednak już byli chorzy[1]. Henry zmarł 14 lipca 1551. Na łożu śmierci Charles otrzymał tytuł 3. księcia Suffolk. Zmarł pół godziny po swoim bracie[1]. Umarli we wsi Buckden, blisko Huntingdon.
Król bardzo przeżył śmierć swoich dwóch przyjaciół[1]. Tytuł księcia Suffolk otrzymał Henry Grey, mąż jego przyrodniej siostry Frances Brandon, których córka Jane na 9 dni w lipcu 1553 została królową Anglii.
Matka Charlesa przeżyła swoich synów i zmarła dopiero w 1580.