Chrześcijańsko-Narodowe Stronnictwo Rolnicze
| Państwo | |
|---|---|
| Skrót |
ChNSR |
| Data założenia | |
| Data rozwiązania | |
| Ideologia polityczna |
narodowy konserwatyzm, narodowy katolicyzm, chrześcijańska demokracja |
Chrześcijańsko-Narodowe Stronnictwo Rolnicze (ChNSR) – polska konserwatywna partia polityczna istniejąca w latach 1920–1925. Organem prasowym ugrupowania był „Głos Rolnika”.
Chrześcijańsko-Narodowe Stronnictwo Rolnicze zostało utworzone przez konserwatystów z byłego zaboru pruskiego w 1920. 16 sierpnia 1922 weszło w skład Chrześcijańskiego Związku Jedności Narodowej, tzw. Chjeny (wraz ze Związkiem Ludowo-Narodowym, Chrześcijańsko-Narodowym Stronnictwem Pracy i Narodowo-Chrześcijańskim Stronnictwem Ludowym), z list którego uzyskało mandaty w Sejmie I kadencji w wyborach parlamentarnych w tym samym roku. Po wyborach partia podjęła ścisłą współpracę z Stronnictwem Chrześcijańsko-Narodowym (dawnym NChSL), tworząc wspólny klub poselski (Klub Chrześcijańsko-Narodowy). Ostatecznie 7 czerwca 1925 obie partie połączyły się, tworząc nowe Stronnictwo Chrześcijańsko-Narodowe.
Postulaty partii były w dużej mierze chrześcijańsko-demokratyczne. W programie przedstawiała niekonfilktową wizję struktury społecznej, sprzeciwiając się walce poszczególnych warstw narodu pomiędzy sobą. Opowiadała się za decentralizacją w wielu zakresach i zdecydowaną rozbudową samorządu, jednak kontrolowanego przez władzę centralną. Sprzeciwiała się zbędnemu interwencjonizmowi państwa. Ponadto ChNSR skłaniało się ku usankcjonowaniu prawnego wpływu wyznania rzymskokatolickiego na ustawodawstwo oraz życie społeczne i w konsekwencji przekształceniu Polski w państwo wyznaniowe. Ugrupowanie poddawało również krytyce elementy demokratyczne, uznając system wyborczy za „szkodliwy, niemądry i niesprawiedliwy”. Krytyce podlegała głównie równa waga głosów wyborców.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Jerzy Holzer, Mozaika polityczna Drugiej Rzeczypospolitej, Warszawa 1974, s. 77, 145.
- Dominika Sozańska, Chrześcijańska demokracja w Polsce, Kraków 2011, s. 89.