Ciboria viridifusca
,_26-XII-2009,_amentos_femeninos_de_Alnus_glutinosa.JPG)
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
Ciboria viridifusca |
| Nazwa systematyczna | |
| Ciboria viridifusca (Fuckel) Höhn. Mitt. bot. Inst. tech. Hochsch. Wien 3(3): 101 (1926) | |
Ciboria viridifusca (Fuckel) Höhn. – gatunek grzybów z rodziny twardnicowatych (Sclerotiniaceae)[1].
Systematyka[edytuj | edytuj kod]
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Ciboria, Sclerotiniaceae, Helotiales, Leotiomycetidae, Leotiomycetes, Pezizomycotina, Ascomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy opisał go w 1870 r. Leopold Fuckel nadając mu nazwę Peziza viridifusca. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę, nadał mu Franz Xaver Rudolf von Höhnel w 1926 r.[1]
- Chlorosplenium amenticola P. Karst. 1887
- Ciboria amenticola (P. Karst.) Boud. 1907
- Hymenoscyphus viridifuscus (Fuckel) Kuntze 1898
- Ombrophila viridifusca (Fuckel) Rehm, Rabenh. Krypt.-Fl. 1896
- Peziza viridifusca Fuckel 1870
- Phialea viridifusca (Fuckel) Sacc. 1889[2].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Typu apotecjum o średnicy 1–4 mm. Wyglądem przypomina puchar, składa się bowiem z miseczki osadzonej na dość długim trzonie. Miseczka początkowo kielichowata, potem lekko wypukła, a po osiągnięciu dojrzałości czasami pękająca na brzegach. Wewnętrzna, hymenialna powierzchnia jest gładka i ma różne odcienie czerwonawo-brązowe. Sterylna powierzchnia zewnętrzna jest zwykle nieco bledsza i plamista, przynajmniej w młodości. Trzon górą ciemnobrązowy, zwykle o długości od 2 do 3 cm, zwęża się i ciemnieje ku podstawie, stając się prawie czarny. W górnej, około 1/3 jego wysokości pożłobiony jest grubymi żebrami[3].
- Cechy mikroskopowe
Worki 8-zarodnikowe, o wymiarach 4,5 × 65 µm, Parafizy wąskie, nitkowate lub lekko maczugowate, wyrastające poza worki. Zarodniki elipsoidalne, gładkie, 6–10 × 2,5–4 µm, szkliste, w stanie dojrzałym z dwoma ciemnymi gutulami[3].
- Gatunki podobne
Jest wiele podobnych morfologicznie gatunków Ciboria (kubianka). Rozróżnia się je na podstawie cech mikroskopowych i siedliska. Na gnijących kotkach olchy i topoli występuje np. kubianka wierzbowa (Ciboria caucus). Ma większe owocniki[3].
Występowanie[edytuj | edytuj kod]
Znane jest występowania Ciboria viridifusca głównie w Europie. Poza nią podano jego stanowiska tylko w Japonii i na Alasce[4]. W Polsce M.A. Chmiel w 2006 r. przytoczyła 5 stanowisk[5]
Grzyb saprotroficzny rozwijający się na owocostanach olszy (Alnus)[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Index Fungorum [online] [dostęp 2022-12-19] (ang.).
- ↑ SpeciesFungorum [online] [dostęp 2022-12-19] (ang.).
- ↑ a b c Ciboria viridifusca (Fuckel) Höhn. [online], First Nature [dostęp 2022-12-19] (ang.).
- ↑ Występowanie Ciboria viridifusca na świecie (mapa) [online], gbif.org [dostęp 2022-12-19] (ang.).
- ↑ a b Maria Alicja Chmiel, Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów workowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany PAN, 2006, ISBN 978-83-89648-46-4.