Ciężkość gleby w uprawie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Ciężkość gleby w uprawie - cecha fizyczna gleby charakteryzująca wielkość oporów na jakie napotykają narzędzia i maszyny uprawowe, analizowana przy spadku terenu nie większym niż 6 stopni. Cecha ta zależy głównie od uziarnienia gleby w warstwie ornej.

Kategorie agronomiczne gleby (kategorie ciężkości gleb)[1]:

  • bardzo lekkie (<10% części spławialnych) - kompleks żytni słaby i bardzo słaby (30%)
  • lekkie (10-20% części spławialnych) - kompleks żytni dobry i zbożowo-pastewny słaby (20%)
  • średnie (20-35% części spławialnych) - kompleks pszenny wadliwy i żytni bardzo dobry (25%)
  • ciężkie (35-50% części spławialnych) - kompleks pszenny dobry i zbożowo-pastewny mocny (20%)
  • bardzo ciężkie (minutowe) (>50% części spławialnych) - (5%)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Lesław Zimny, Roman Wacławowicz: Kategorie i właściwości agronomiczne gleby. W: Uprawa roślin. Red. A. Kotecki. Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Przyrodniczego we Wrocławiu, 2020. ISBN 978-83-7717-340-4.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]