Claude Champagne (kompozytor)
 Claude Champagne, 1941 | |
| Imię i nazwisko |
Claude Adonai Champagne |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Gatunki | |
| Zawód |
kompozytor, pedagog |
Claude Adonai Champagne[1][2] (ur. 27 maja 1891 w Montrealu, zm. 21 grudnia 1965 tamże[1][2]) – kanadyjski kompozytor i pedagog pochodzenia irlandzko-francuskiego[2].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Początkowo uczył się gry na skrzypcach, fortepianie i saksofonie w Montrealu[2]. Jego nauczycielem kompozycji był Alfred Laliberté[1]. W latach 1920–1928 uczył się w Konserwatorium Paryskim u André Gedalge’a[1][2]. Uczęszczał też na zajęcia do Schola Cantorum de Paris[2]. Od 1930 do 1942 wykładowca konserwatorium Uniwersytetu McGilla w Montrealu[1][2]. W latach 1930–1962 był także wykładowcą harmonii, kontrapunktu i kompozycji w École de musique Vincent-d’Indy[2]. Współzałożyciel powołanego w 1942 roku konserwatorium w Montrealu[1], którego był wicedyrektorem[2]. Od 1945 roku działał również jako profesor konserwatorium i dyrygent orkiestry w Rio de Janeiro, współpracował przy organizacji koncertów z Heitorem Villa-Lobosem[2].
Twórczość[edytuj | edytuj kod]
W swojej twórczości łączył elementy kanadyjskiego folkloru muzycznego i ludowej muzyki irlandzkiej z tonalnością modalną[1][2]. Język muzyczny Champagne’a wykazuje wpływy Gabriela Fauré i Claude’a Debussy’ego[1], w różnych okresach swojej twórczości sięgał jednak także po elementy neoklasyczne i współczesne[2]. Skomponował m.in. poemat symfoniczny Hercule et Omphale (1918), Berceuse (1933), Evocation (1943), Symphonie gaspésienne (1945), Koncert fortepianowy d-moll (1948), Paysana (1953), Habanera na skrzypce i fortepian (1930), Danse villageoise na skrzypce i fortepian (1930), Kwartet smyczkowy C-dur (1951), Suite miniature na flet, wiolonczelę i fortepian (1958; przerobione jako Concerto grosso na kwintet smyczkowy 1963), Suite canadienne na chór i orkiestrę (1927), Images de Canada français na chór i orkiestrę (1943), Messe brève na chór, 16 recytatorów i wiolonczelę solo (1951), Altitude na chór i orkiestrę (1959)[2].