Convair Model 103
 Convair Model 103 w locie | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent |
Convair |
| Konstruktor |
George Spratt |
| Typ |
samochód latający |
| Załoga |
1 |
| Historia | |
| Data oblotu |
1944 |
| Lata produkcji |
1944 |
| Liczba egz. |
1 |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
Lycoming O-290C |
| Moc |
125 KM |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
10,97 m |
| Długość |
6,57 m |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
183 km/h |
| Prędkość przelotowa |
165 km/h |
| Prędkość minimalna |
78 km/h |
| Zasięg |
480 km |
| Dane operacyjne | |
| Liczba miejsc | |
| 1 | |
Convair Model 103 (Spratt-Stout Model 8 Skycar) – prototypowy, samochód latający zaprojektowany w firmie Convair w 1944. Zbudowano tylko jeden egzemplarz tego samolotu.
Historia[edytuj | edytuj kod]
W 1944 z zakładach Convair zaprojektowano szereg nietypowych, lekkich samolotów turystycznych które miały zaspokoić zapotrzebowanie rynku prywatnego na którym po wojnie spodziewano się znacznego boomu[1]. Pierwszą z tych konstrukcji był eksperymentalny „latający samochód” z silnikiem pchającym zaprojektowany przez George'a Spratta[1]. Samolot miał bardzo oryginalne skrzydło typu parasol, bez żadnych powierzchni sterowych, które poruszało się całe, dla zapewnienia kontroli na samolotem[1]. Po ukończeniu pierwszego i jedynego prototypu w 1944 (rejestracja cywilna NX22448) samolot przeszedł szereg testów w należącej do Convaire'a Stout Research Division w Dearbom, następnie był testowany przez Beryl Erickson i Sama Shannona w Nashville, a następnie już przez samego Shannona w San Diego[1]. Dalsze losy samolotu nie są znane.
W dostępnych źródłach można czasami spotkać się z nazwą Stout Skycar IV używaną do określenia tego samolotu, ale Stout Skycar IV był inną, choć podobną konstrukcją[2].
Opis konstrukcji[edytuj | edytuj kod]
Convair Model 103 był dwumiejscowym, górnopłatowym latającym samochodem ze skrzydłem typu parasol[1][2]. Skrzydło nie miało żadnych osobnych powierzchni nośnych, w celu kontrolowania samolotu pilot poruszał całym skrzydłem zmieniające jego ułożenie i kąt natarcia[1][2]. Samolot miał stałe, czterokołowe podwozie na którym mógł się on poruszać po drogach jak samochód[1][2].
Napęd samolotu stanowił pojedynczy silnik ze śmigłem w układzie pchającym[1][2]. W pierwszej wersji samolot był napędzany silnikiem Franklin 4ACG-199-H3 o mocy 90 koni mechanicznych[1], zastąpionym w późniejszym czasie silnikiem Lycoming O-290C (125 KM), oraz prawdopodobnie Lycoming O-435 (180 KM)[2].
Rozpiętość skrzydeł samolotu wynosiła 36 stóp, a jego długość 21 stóp i 7 cali (10,97 i 6,57 m)[2]. Prędkość maksymalna wynosiła 114 mil na godzinę, prędkość przelotowa 103 mile na godzinę, a prędkość minimalna 49 mil na godzinę (183, 165 i 78 km/h)[2]. Zasięg wynosił około 300 mil (480 km)[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- George W. Green: Special Use Vehicles: An Illustrated History of Unconventional Cars and Trucks Worldwide. Annapolis, Md.: McFarland & Company, 2002, s. 179. ISBN 978-0786412457.
- John Wegg: General Dynamics Aircraft And Their Predecessor. Annapolis, Md.: Naval Institute Press, 1990. ISBN 0-87021-233-8.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- San Diego Air and Space Museum Archive: Zdjęcie samolotu w locie. flickr.com. [dostęp 2013-05-21]. (ang.).
- San Diego Air and Space Museum Archive: Zdjęcie samolotu na ziemi. flickr.com. [dostęp 2013-05-21]. (ang.).