CryoSat-1

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Artykuł ten został zgłoszony do umieszczenia na stronie głównej w rubryce „Czy wiesz”.
Pomóż nam go sprawdzić: oceń zgłoszoną nominację.
CryoSat-1
Ilustracja
Indeks COSPAR

2005-F03

Zaangażowani

ESA, EADS Astrium

Rakieta nośna

Rokot

Miejsce startu

Kosmodrom Plesieck

Orbita (docelowa, początkowa)
Typ orbity

Niska orbita okołoziemska

Czas trwania
Początek misji

8 października 2005

Koniec misji

8 października 2005

Wymiary
Masa ładunku użytecznego

750 kg

CryoSat-1 – sztuczny satelita Europejskiej Agencji Kosmicznej, który został zniszczony w wyniku niepomyślnego startu w 2005 roku. Satelita został wystrzelony w ramach programu CryoSat Europejskiej Agencji Kosmicznej.[1] Następca satelity CryoSat-1; CryoSat-2 został pomyślnie wystrzelony w kwietniu 2010 roku[2].

Historia[edytuj | edytuj kod]

Głównym celem misji jest umożliwienie naukowcom pomiaru grubości lodu morskiego i monitorowania zmian w pokrywach lodowych Grenlandii i Antarktyki za pomocą Radiowysokościomierza.[3][4] Głównym instrumentem na pokładzie satelity był Synthetic Aperture Interferometric Radar Altimeter (SIRAL), zaprojektowany specjalnie do pomiaru zarówno lodu morskiego, jak i pokryw lodowych. Metoda ta umożliwia wykrywanie niewielkich zmian w wysokości lodu i poziomie morza, co oznacza, że naukowcy mogli mierzyć grubość lodu morskiego oraz zmiany jego wysokości[5]. Na pokładzie znalazł się także zestaw retroreflektorów, które umożliwiały wykonywanie pomiarów z ziemi w celu weryfikacji danych orbitalnych dostarczonych przez DORIS[6][7][8]. DORIS został użyty do obliczenia dokładnej orbity satelity[7].

We wrześniu 2005 roku CryoSat-1 został przetransportowany do kosmodromu Plesetsk w Rosji[9]. 8 września 2005 roku podczas startu CryoSat-1 nie dotarł na orbitę. W oświadczeniu Europejskiej Agencji Kosmicznej podano, że pierwszy stopień rakiety Rokot działał normalnie, jednak wyłączenie silnika drugiego stopnia rakiety nie nastąpiło zgodnie z oczekiwaniami[8]. Brakująca komenda z pokładowego systemu kontroli lotu spowodowała, że silnik kontynuował pracę aż do wyczerpania całego paliwa[8]. W związku z tym separacja drugiego stopnia ze stopniem górnym nie nastąpiła, a satelita nie mógł osiągnąć orbity[8]. CryoSat-1 wszedł w atmosferę na północ od Grenlandii, w pobliżu Bieguna Północnego. Nie było obaw dotyczących naruszenia bezpieczeństwa zaludnionych obszarów[8].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ CryoSat - Earth Online. earth.esa.int. [dostęp 2022-02-22].
  2. ↑ CryoSat-2 launch timeline [online], www.esa.int [dostęp 2024-03-28] (ang.).
  3. ↑ Seymour W. Laxon i inni, CryoSat‐2 estimates of Arctic sea ice thickness and volume, „Geophysical Research Letters”, 40 (4), 2013, s. 732–737, DOI: 10.1002/grl.50193, ISSN 0094-8276 [dostęp 2024-03-28] (ang.).
  4. ↑ CryoSat [online], www.esa.int [dostęp 2024-03-28] (ang.).
  5. ↑ CryoSat [online], CPOM [dostęp 2024-03-28] (ang.).
  6. ↑ Mark Torrence, Satellite Cryosat-1 [online], /ilrs.gsfc.nasa.gov, 19 czerwca 2010 [dostęp 2024-03-28] [zarchiwizowane z adresu 2010-06-19] (ang.).
  7. ↑ a b Mark Torrence: ILRS Mission Support. ilrs.gsfc.nasa.gov. [dostęp 2024-03-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-06-25)]. (ang.).
  8. ↑ a b c d e CryoSat Mission lost due to launch failure [online], www.esa.int [dostęp 2024-03-28] (ang.).
  9. ↑ CryoSat [online], www.astronautix.com [dostęp 2024-03-28].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=CryoSat-1&oldid=73496027”