Niska orbita okołoziemska

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Niska orbita okołoziemska zaznaczona jest kolorem zielonym.
Kliknij obrazek, aby powiększyć i zobaczyć animację.

Niska orbita okołoziemska (ang. low Earth orbit, LEO) – orbita dookoła Ziemi, przebiegająca między powierzchnią Ziemi a Pasami Van Allena, czyli na wysokości od 200 do 2000 kilometrów nad Ziemią. Nad nią znajdują się średnia orbita okołoziemska i orbita geostacjonarna[1].

Obiekty znajdujące się w niskiej orbicie okołoziemskiej napotykają na gazy atmosferyczne w termosferze (około 80–500 km powyżej Ziemi) lub w egzosferze, w zależności od wysokości.

Większość lotów załogowych odbyła się w niskiej orbicie okołoziemskiej, w tym loty wahadłowców kosmicznych. Wyjątkiem były podorbitalne loty testowe, takie jak wczesne misje Programu Merkury, loty samolotu rakietowego X-15 (który według założeń nie miał osiągać takich wysokości) oraz loty na Księżyc Programu Apollo (powyżej niskiej orbity okołoziemskiej)[2].

Sztuczne satelity poruszające się po niskiej orbicie okołoziemskiej mają prędkość około 27 400 km/h (8 km/s), okrążając Ziemię w czasie około 90 minut. Umieszczenie satelity w niskiej orbicie okołoziemskiej, w stosunku do orbity geostacjonarnej, wymaga mniej energii, a satelita, jako znajdujący się bliżej powierzchni Ziemi, wymaga nadajników o mniejszej mocy do transmisji, dlatego ta część przestrzeni kosmicznej używana jest także w celach komunikacyjnych. Ponieważ takie orbity nie są geostacjonarne, do zapewnienia stałego zasięgu potrzebna jest sieć satelitów[2]. Stosowanie naziemnych anten kierunkowych wymaga ich ciągłego ruchu.

Środowisko niskiej orbity okołoziemskiej jest coraz bardziej zanieczyszczone kosmicznymi śmieciami i staje się to coraz większym problemem, ponieważ uderzenia przy orbitalnych prędkościach są bardzo destruktywne. Amerykańskie służby wojskowe starają się monitorować jak najwięcej obiektów[3].

Chociaż w niskiej orbicie okołoziemskiej wciąż występuje grawitacja Ziemska (zmniejsza się o około 1% co 30 km[4]), ludzie i obiekty w satelicie poruszającym się bez napędu na orbicie doświadczają stanu nieważkości ze względu na to, że satelita znajduje się w stanie swobodnego spadku[5][6]. Poruszanie się z pierwszą prędkością kosmiczną zapewnia, że satelita nie wpadnie w atmosferę.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Low Earth Orbit. NASA. [dostęp 2013-03-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-04-06)]. (ang.).
  2. a b Tega Jessa: Low Earth Orbit. Universe Today, 2011-02-03. [dostęp 2013-03-31]. (pol.).
  3. Fact Sheet: Joint Space Operations Center.
  4. Dlaczego satelity nie spadają.
  5. What is Microgravity?. NASA. [dostęp 2013-03-31]. (ang.).
  6. Gravity, Weightlessness, Free-fall & Orbit. HubPages. [dostęp 2013-03-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-04-07)]. (ang.).