Częstoskurcz nadkomorowy
 |
Ten artykuł od 2016-12 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. |
| tachycardia supraventricularis | |
| ICD-10 | |
|---|---|
Częstoskurcz nadkomorowy (łac. tachycardia supraventricularis; ang. supraventricular tachycardia, SVT) – szybki rytm serca pochodzący z przedsionków lub węzła przedsionkowo-komorowego, o częstotliwości >100/min. W zapisie EKG wąski zespół QRS, załamek P nieprawidłowy, może być przed zespołem albo po zespole QRS lub ukryty w załamku T, dlatego czasami nie jest zidentyfikowany ("brak załamka P").
Wyróżnia się:
- nawrotny częstoskurcz przedsionkowo-komorowy węzłowy (AVNRT)
- częstoskurcz nawrotny przedsionkowo-komorowy (AVRT)
- częstoskurcz przedsionkowy (AT)
- jednoogniskowy (jednokształtny)
- wieloogniskowy (wielokształtny)
Leczenie[edytuj | edytuj kod]
Leczenie można rozpocząć od działań niefarmakologicznych zwiększających czynność układu przywspółczulnego - masaż zatoki tętnicy szyjnej lub wykonanie próby Valsalvy (odradza się stosowanie manipulacji wykorzystującego mechanizm odruchu Aschnera). Te metody wykazują skuteczność w części przypadków częstoskurczu nadkomorowego powstającego w mechanizmie pobudzenia nawrotnego (reentry), nie są natomiast skuteczne w przypadkach częstoskurczu nadkomorowego powstających w mechanizmie wzmożonego automatyzmu.
Jeśli te metody nie doprowadzają do ustąpienia częstoskurczu wdraża się leczenie farmakologiczne, w którym wykorzystuje się najczęściej m.in.: adenozynę, werapamil, amiodaron, diltiazem, metoprolol. Leki preferowane w etapie przedszpitalnym:
- adenozyna - pierwsza dawka 6 mg iv, po minucie jeśli częstoskurcz dalej występuje 12 mg iv, jeśli po minucie od drugiej dawki częstoskurcz nadal występuje 18 mg iv.[1]
- werapamil - 5 mg iv powoli.
- amiodaron - 150 mg iv w ciągu 20 minut.
Prowadząc leczenie farmakologiczne, jak również podczas zastosowania próby Valsalvy pacjent musi być monitorowany.
W przypadkach nawracających częstoskurczów nadkomorowych jedną z opcji leczenia jest także ablacja przezskórna ognisk powstawania pobudzeń dodatkowych lub dodatkowych dróg przewodzenia przedsionkowo-komorowego.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Josep Brugada i inni, 2019 ESC Guidelines for the management of patients with supraventricular tachycardiaThe Task Force for the management of patients with supraventricular tachycardia of the European Society of Cardiology (ESC)Developed in collaboration with the Association for European Paediatric and Congenital Cardiology (AEPC), „European Heart Journal”, 41 (5), 2020, s. 655–720, DOI: 10.1093/eurheartj/ehz467, ISSN 0195-668X [dostęp 2021-01-15] (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Andrzej Szczeklik (red.): Choroby wewnętrzne. Przyczyny, rozpoznanie i leczenie, tom I. Kraków: Wydawnictwo Medycyna Praktyczna, 2005, s. 183-188. ISBN 83-7430-031-0.
