Częstoskurcz nadkomorowy
 |
Ten artykuł od 2016-12 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. |
| ||
| tachycardia supraventricularis | ||
| ICD-10 | I47.1 | |
Częstoskurcz nadkomorowy (łac. tachycardia supraventricularis; ang. supraventricular tachycardia, SVT) – szybki rytm serca pochodzący z przedsionków lub węzła przedsionkowo-komorowego, o częstotliwości >100/min. W zapisie EKG wąski zespół QRS, załamek P nieprawidłowy, może być przed zespołem albo po zespole QRS lub ukryty w załamku T, dlatego czasami nie jest zidentyfikowany ("brak załamka P").
Wyróżnia się:
- nawrotny częstoskurcz przedsionkowo-komorowy węzłowy (AVNRT)
- częstoskurcz nawrotny przedsionkowo-komorowy (AVRT)
- częstoskurcz przedsionkowy (AT)
- jednoogniskowy (jednokształtny)
- wieloogniskowy (wielokształtny)
Leczenie[edytuj | edytuj kod]
Leczenie można rozpocząć od działań niefarmakologicznych zwiększających czynność układu przywspółczulnego - masaż zatoki tętnicy szyjnej lub wykonanie próby Valsalvy (odradza się stosowanie manipulacji wykorzystującego mechanizm odruchu Aschnera). Te metody wykazują skuteczność w części przypadków częstoskurczu nadkomorowego powstającego w mechanizmie pobudzenia nawrotnego (reentry), nie są natomiast skuteczne w przypadkach częstoskurczu nadkomorowego powstających w mechanizmie wzmożonego automatyzmu.
Jeśli te metody nie doprowadzają do ustąpienia częstoskurczu wdraża się leczenie farmakologiczne, w którym wykorzystuje się najczęściej m.in.: adenozynę, werapamil, amiodaron, diltiazem, metoprolol. Leki preferowane w etapie przedszpitalnym:
- adenozyna - bolus 6 IU dożylnie, przy nieskuteczności 12 IU iv.
- werapamil - 5 mg iv powoli.
- amiodaron - 150 mg iv w ciągu 20 minut.
Prowadzając leczenie farmakologiczne także próby Valsalvy pacjent musi być monitorowany (kardiomonitoring).
W przypadkach nawracających częstoskurczów nadkomorowych jedną z opcji leczenia jest także ablacja przezskórna ognisk powstawania pobudzeń dodatkowych lub dodatkowych dróg przewodzenia przedsionkowo-komorowego.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Andrzej Szczeklik (red.): Choroby wewnętrzne. Przyczyny, rozpoznanie i leczenie, tom I. Kraków: Wydawnictwo Medycyna Praktyczna, 2005, s. 183-188. ISBN 83-7430-031-0.
