Czerwone maki

Czerwone maki
Gatunek	dramat wojenny
Data premiery	5 kwietnia 2024
Kraj produkcji	Polska
Język	polski; angielski; niemiecki; perski; rosyjski
Czas trwania	122 min
Reżyseria	Krzysztof Łukaszewicz
Scenariusz	Krzysztof Łukaszewicz
Główne role	Michał Żurawski; Nicolas Przygoda; Leszek Lichota; Magdalena Żak; Mateusz Banasiuk; Bartłomiej Topa
Muzyka	Maciej Dobrowolski
Zdjęcia	Arkadiusz Tomiak
Scenografia	Marek Warszewski
Kostiumy	Agnieszka Sobiecka
Montaż	Michał Czarnecki
Produkcja	Zbigniew Domagalski

Czerwone maki – polski dramat wojenny z 2024 roku w reżyserii Krzysztofa Łukaszewicza.

Tytuł filmu jest nawiązaniem do piosenki Czerwone maki na Monte Cassino, która powstała w maju 1944 roku. Autorem słów był Feliks Konarski, a melodii – Alfred Schütz^[1].

Fabuła[edytuj | edytuj kod]

Iran, rok 1943. Młody polski chłopak Jędrek (Nicolas Przygoda), który wydostał się ze Związku Sowieckiego z armią Andersa, zostaje złapany przez brytyjskich żołnierzy w czasie kradzieży leków dla ciężko chorej dziewczyny, Poli. Po przejściu armii polskiej do Włoch w 1944 ponownie ma problemy z prawem po ataku na polskiego oficera, podporucznika Edmunda Wilkosza (Mateusz Banasiuk), który jest jego rywalem w walce o serce Poli, służącej teraz w wojsku jako sanitariuszka. W areszcie odwiedza go jego brat, rotmistrz Stanisław Zahorski (Szymon Piotr Warszawski), przeniesiony z 1 Dywizji Pancernej. Wstawia się za krewnym, dzięki czemu niepełnoletni Jędrek zostaje oddany pod opiekę nienazwanego korespondenta wojennego, wzorowanego na Melchiorze Wańkowiczu (Leszek Lichota). W tym czasie 2 Korpus Polski pod dowództwem gen. Władysława Andersa (Michał Żurawski) przygotowuje się do ataku na Monte Cassino.

Zdjęcia plenerowe kręcono w czterech krajach: w Chorwacji (Zadar, Nekić, Marasović, Tulove Grede), Bułgarii (Sofia, Warwara), we Włoszech (Monte Cassino) i w Polsce^[2].