Dąb ostrolistny
Przejdź do nawigacji
Przejdź do wyszukiwania
| ||
 Dąb ostrolistny | ||
| Systematyka[1] | ||
| Domena | eukarionty | |
| Królestwo | rośliny | |
| Klad | rośliny naczyniowe | |
| Klad | rośliny nasienne | |
| Klasa | okrytonasienne | |
| Klad | różowe | |
| Rząd | bukowce | |
| Rodzina | bukowate | |
| Rodzaj | dąb | |
| Gatunek | dąb ostrolistny | |
| Nazwa systematyczna | ||
| Quercus ilex L. Sp. pl. 2:995. 1753 | ||
| Mapa zasięgu | ||
| ||
Dąb ostrolistny (Quercus ilex L.) – gatunek zimozielonego drzewa liściastego z rodziny bukowatych (Fagaceae). Pochodzi z obszaru śródziemnomorskiego.
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
- Pokrój
- Korona owalna, rozłożysta, gęsta. Osiąga do 25 m wysokości.
- Pień
- Prosty i krępy. Kora szorstka, szarobrązowa, dzieląca się na płytkowate powierzchnie.
- Liście
- Skórzaste o zmiennych kształtach: owalne, zaostrzone, mają brzegi całobrzegie, pofałdowane, do spiczasto ząbkowanych. Także różnią się rozmiary liści tego dębu, największe mają do 7 cm długości. Z wierzchu są błyszczące, ciemnozielone, a od spodu białawo owłosione.
- Kwiaty
- kwiaty męskie zebrane w kotki, żeńskie na krótkich szypułkach, rosną pojedynczo lub w grupach. Kwitnie od czerwca do lipca[2].
- Owoce
- Żołędzie mające do 3 cm długości, dojrzałe są koloru ciemnobrązowego. Prawie do połowy tkwią w miseczce z gęsto ułożonych łusek.
Biologia i ekologia[edytuj | edytuj kod]
Występuje do wysokości 600 m n.p.m., a w Apeninach do 1500 m n.p.m. Lubi suche gleby.
Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]
- Drewno tego dębu jest odporne na gnicie i szkodniki, ale jest też trudne w obróbce, dlatego jego wykorzystanie jest ograniczone
- Ze względu na pozbawione taniny żołędzie, ceniony był w sztuce kulinarnej jako nadający się do spożycia na surowo[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-01-06] (ang.).
- ↑ Bruno T. Kremer: Drzewa. Warszawa: Świat Książki, 1996, s. 130-131. ISBN 83-7129-141-8.
- ↑ Łukasz Łuczaj: Dzikie rośliny jadalne Polski. Krosno: Chemigrafia, 2004, s. 58-60. ISBN 83-904633-6-9.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Enrico Banfi, Francesca Consolino. Drzewa. Podręczny leksykon przyrodniczy. Warszawa. Świat książki. 2004 ISBN 83-7391-097-2.
Identyfikatory zewnętrzne: