Derywacja (socjologia)
Derywacja – nienaukowe rozumowanie polegające na logicznych i pozornie logicznych uzasadnieniach ludzkiego działania oparte na rezyduach, a w małym stopniu lub w ogóle niebiorące pod uwagę doświadczenia[1]. Pojęcie zostało wprowadzone do socjologii przez Vilfreda Pareto w Traktacie o socjologii ogólnej, opublikowanym w 1916 roku[2].
Derywacje powstają jako wnioski bądź sofizmaty z rezyduów. Odpowiadają wnioskom logicznym i opisom doświadczeń w taki sposób, w jaki rezydua odpowiadają zasadom i twierdzeniom naukowym, a derywaty oparte na rezyduach i derywacjach odpowiadają teoriom naukowym, wyprowadzonym z wcześniej sformułowanych twierdzeń[3]. Charakterystyczne dla derywacji jest to, że[4]:
- w przypadku zniszczenia rezyduum jest ono zastępowane innym, aby jednostka używająca derywacji mogła osiągnąć ten sam cel;
- podobnie w przypadku wykazania błędów logicznych w derywacji, zastępowana jest ona inną;
- siła wniosku osłabia się, gdy pod wpływem wnioskowania rezydua są zastępowane przez logiczne rozumowanie;
- w rozumowaniu opartym na derywacjach nie są koniecznie logiczne implikacje.
Pareto wyróżnił cztery klasy derywacji[5]:
- Stwierdzenia:
- niezależne od doświadczenia;
- przejawy rezyduów, będące „wyjaśnieniami” poprzez wyrażenie uczuć wspólnych dla nadawcy i odbiorcy;
- przekształcające fakty subiektywne („tak odczuwam”) w fakty obiektywne („tak jest”).
- Odwołania do autorytetu:
- jednostki lub wielu ludzi;
- obyczajów i zwyczajów;
- istoty boskiej bądź personifikacji.
- Zgodność z uczuciami odbiorcy przedstawianymi jako zasada (zgodność z uczuciami wszystkich, większości), w tym:
- wnioskowanie opierające się na aprobacie wielu (wszystkich);
- narzucenie jednostce sposobu działania jako właściwego i zatarcie w ten sposób różnicy interesów jednostki i zbiorowości;
- odwoływanie się do interesu zbiorowości, aby osiągnąć cele partykularne, osobiste;
- twierdzenia o historycznych prawach i stosunkach moralnych jako absolutnych i istniejących zawsze;
- twierdzenia odwołujące się do zgodności z pojęciami metafizycznymi i abstrakcjami zapewniającymi dobro, takimi jak „Ludzkość”, „Postęp” itp.;
- twierdzenia będące wyjaśnieniami „pozadoświadczalnymi”, charakterystyczne dla myślenia magicznego.
- Derywacje słowne, oparte na nieodpowiadających rzeczywistości niejednoznacznym określeniom, budzące uczucia przez sposób rozumowania:
- derywacje powstające przez stosowanie nieprecyzyjnych (nieokreślonych) terminów (dużo, mało) do rzeczy realnych lub odwrotnie, jak w przypadku sofizmatu „sorite”;
- stosowaniu terminów mających wywołać odpowiednie uczucia przy stwierdzeniach, np. wybieranie między wyrażeniami handel ludźmi i handel żywym towarem, egzekucja i morderstwo, partyzanci i terroryści;
- używanie terminów wieloznacznych oraz określanie danych rzeczy jednym terminem, aby wydłużyć derywację i przez to wywołać i ugruntować uczucia, a ukryć fakty;
- podawanie metafor, analogii i alegorii jako dowodów, stosowane przez metafizyków i teologów;
- używanie niemających odpowiednika w rzeczywistości nieprecyzyjnych pojęć w celu wywołania wrażenia, że mówi się o „wielkich tajemnicach”.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Pareto 1994 ↓, s. 204-205.
- ↑ Pareto 1994 ↓, s. XII.
- ↑ Pareto 1994 ↓, s. 158-159.
- ↑ Pareto 1994 ↓, s. 205-206.
- ↑ Pareto 1994 ↓, s. 208-233.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Vilfredo Pareto: Uczucia i działania. Fragmenty socjologiczne. Monika Dobrowolska, Magdalena Rozpędowska, Anna Zinserling (tłum.). Warszawa: PWN, 1994, seria: Biblioteka Socjologiczna. ISBN 83-01-11338-3.