Dni błagalne
Zasugerowano, aby zintegrować ten artykuł z artykułem Poświęcenie pól (dyskusja). Nie opisano powodu propozycji integracji.
Dni błagalne (łac. dies rogationum), dni krzyżowe[1][2] – sięgają początkami starożytności chrześcijańskiej. Należą do nich litania maior – przypadająca w dzień św. Marka Ewangelisty 25 kwietnia, oraz litaniae minores, zajmujące trzy dni przed uroczystością Wniebowstąpienia Pańskiego, w ciągu których w ramach własnych obchodów liturgicznych (procesja błagalna, nabożeństwo, Msza przebłagalna) wierni modlą się w różnych intencjach. W te dni udawano się na pola procesyjne ze śpiewem litanii do świętych dla uproszenia u Boga dobrych urodzajów.
Zwyczaj obchodzenia Dni Krzyżowych zachował się w mariawityzmie i wśród tradycjonalistów katolickich.
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Dni Krzyżowe – E-ncyklopedia, Historia Kościoła na Śląsku [online], silesia.edu.pl [dostęp 2021-05-10].
- ↑ Zdzisław Kupisiński, Dni krzyżowe w polskiej religijności ludowej, „Roczniki Teologiczne”, 64 (9), 2017, s. 123–135, DOI: 10.18290/rt.2017.64.9-10 [dostęp 2021-05-10].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- B. Nadolski, Liturgika t. 4 - Eucharystia, wyd. Pallotinum
- Rupert Berger, Mały słownik liturgiczny, Juliusz Zychowicz (tłum.), Michał Tschuschke (red.), Poznań: „W Drodze”, 1990, ISBN 83-7033-080-0, OCLC 830055251.