Doktryna Monroe’a

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Skocz do: nawigacja, szukaj
John Quincy Adams, faktyczny autor doktryny Monroe’a

Doktryna Monroe’a[1] lub doktryna Monroe[2][3] (występują również wersje doktryna Monroe’go[4] i doktryna Monroego[5]) – doktryna w polityce amerykańskiej, autorstwa sekretarza stanu Johna Quincy’ego Adamsa, którą 2 grudnia 1823 przedstawił w dorocznym orędziu do Kongresu prezydent James Monroe[6].

Głosiła, iż kontynent amerykański nie może podlegać dalszej kolonizacji ani ekspansji politycznej ze strony Europy, w zamian zaś zapowiadała, że Stany Zjednoczone nie będą ingerowały w sprawy państw europejskich i ich kolonii. Doktryna ta stała się fundamentem amerykańskiej polityki izolacjonizmu (hasło „Ameryka dla Amerykanów”)[1].

Podobne idee głoszono wcześniej, na przykład Jerzy Waszyngton w 1796 w mowie pożegnalnej z okazji zakończenia drugiej prezydentury[7].

Prezydent Monroe przedstawił w orędziu do Kongresu zasady amerykańskiej polityki zagranicznej. Brzmiały one następująco:

  1. Żaden z amerykańskich kontynentów nie może być obecnie ani w przyszłości obiektem kolonizacji.
  2. Stany Zjednoczone sprzeciwiają się jakimkolwiek próbom restauracji europejskich, niedemokratycznych systemów monarchicznych w Ameryce.
  3. Stany Zjednoczone nie będą ingerować w problemy kolonii europejskich (w tym Kanady).
  4. Stany Zjednoczone odżegnują się od jakichkolwiek ingerencji w wewnętrzne sprawy państw europejskich.

Stany Zjednoczone, powołując się na doktrynę Monroe, dążą do realizacji własnych interesów narodowych[8]. Doktryna ta nie została w pełni wprowadzona ze względu na rozkład sił na świecie. Jednakże prezydent Wilson doprowadził do amerykańskiej dominacji w regionie Karaibów, wypierając z tego obszaru wpływy brytyjskie[9].

Z czasem doktryna zaczęła być traktowana jako obowiązująca przez prawo międzynarodowe. Traktat Wersalski (1919) w art. 21  głosił: Zobowiązania międzynarodowe takie, jak traktaty w sprawie rozjemstwa i porozumienia, dotyczące pewnego terytorium, jak doktryna Monroe'go[10], zapewniające utrzymanie pokoju, nie są uważane za niedające się pogodzić z postanowieniami niniejszej Umowy[11]. Traktat o arbitrażu między Polską i USA z 1928 w art. 2 wykluczał stosowanie go względem jakichkolwiek sporów, których istota
a) wchodziłaby w zakres wewnętrznej jurysdykcji jednej ze Stron lub
b) dotyczyłaby interesów państw trzecich lub
c) zależałaby od lub związana była z utrzymaniem tradycyjnego stanowiska Stanów Zjednoczonych w stosunku do spraw amerykańskich, pospolicie określanego jako doktryna Monroego lub
d) zależałaby od lub związana była z zachowaniem przez Polskę zobowiązań wynikających z Paktu Ligi Narodów[12].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Marek Bankowicz: Ameryka Północna i Łacińska: „era progresywna” w USA, upadek porfiriatu w Meksyku, [w:] Historia polityczna świata XX wieku : 1901-1945. Kraków: Wyd. Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2004, s. 68.
  2. ↑ Wiesław Dobrzycki: Historia stosunków międzynarodowych w czasach nowożytnych 1815-1945. Warszawa: Scholar, 2002, s. s. 81. ISBN 83-7383-003-0.
  3. ↑ Agnieszka Bógdał-Brzezińska: Globalizacja polityki Stanów Zjednoczonych 1945-1949. Warszawa: Aspra-JR / Fundacja Studiów Międzynarodowych, 2001, s. s. 53. ISBN 83-88766-19-8.
  4. ↑ Doktryna Monroe’go (hasło). Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych Władysława Kopalińskiego. [dostęp 2 czerwca 2009].
  5. ↑ Doktryna Monroego (hasło). Encyklopedia PWN. [dostęp 2 czerwca 2009].
  6. ↑ James Monroe, Seventh Annual Message to Congress, December 2, 1823
  7. ↑ The Address of General Washington To The People of The United States on his declining of the Presidency of the United States
  8. ↑ Gabriel Kolko, Main Currents in Modern American History, Pantheon 1984, s. 47.
  9. ↑ Noam Chomsky, Hegemonia albo przetrwanie. Amerykańskie dążenie do globalnej dominacji., Warszawa 2005, s. 74.
  10. ↑ Było to skrótem, gdyż doktryna jest jedynie jednostronną deklaracją USA, zaś układem regionalnym spełniającym wspomniane wymagania była utworzona w 1910 roku Unia Panamerykańska, obecnie zaś jej następczyni Organizacja Państw Amerykańskich, powstała w 1948.
  11. ↑ Pomimo tego Senat Stanów Zjednoczonych odmówił zgody na ratyfikację
  12. ↑ Traktat Arbitrażowy między Rzecząpospolitą Polską a Stanami Zjednoczonemi Ameryki, podpisany w Waszyngtonie 16 sierpnia 1928 r. (Dz.U. 1930 nr 4 poz. 29) United States of America and Poland - Treaty of Arbitration. Signed at Washington, August 16, 1928

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Doktryna_Monroe’a&oldid=51584590”