Dolina do Siedmiu Źródeł
.jpg)
Dolina do Siedmiu Źródeł (niem. Siebenbrünnental, słow. Dolina Siedmych prameňov, węg. Hét-forrás völgye[1]) – górna część Doliny Czarnej Rakuskiej w słowackich Tatr Bielskich[2]. Słowacy dla całej doliny stosują nazwę Dolina Siedmych prameňov[3][4].
Dolina do Siedmiu Źródeł to główny ciąg Doliny Czarnej o takim samym kierunku; opada spod Bujaczego Wierchu (1947 m) w kierunku południowo-wschodnim. Jej orograficznie lewe zbocza tworzy Bujaczy Wierch, Skalne Wrota, Kozi Grzbiet, Neslowa Grań. Zbocza prawe tworzy Rakuski Grzbiet i odchodzący od niego na południowy wschód Smrekowy Dział. W najwyższej części Doliny do Siedmiu Źródeł znajdują się dwa wielkie żleby: Lawinowy Żleb spadający spod Bujaczego Wierchu i Skalnych Wrót oraz Owczy Żleb spadający z Rakuskiego Grzbietu. Na oddzielającej je i porośniętej lasem wypukłości znajdują się Kozie Skały, a poniżej lasu na polanie wybudowano Schronisko pod Szarotką. Poniżej polany ze schroniskiem Dolina do Siedmiu Źródeł opada jeszcze dalej w południowo-wschodnim kierunku do wysokości około 1050 m, gdzie odgałęzia się Dolina pod Czerwoną Glinką[3].
Na wysokości około 1200 m znajduje się duże wywierzysko o nazwie Siedem Źródeł. Od niego pochodzi obecna nazwa doliny. Z wywierzyska wypływa potok Czarna Woda Rakuska[3]. Dolina do Siedmiu Źródeł charakteryzuje się bujną roślinnością i od dawna była obiektem zainteresowań botaników. M.in. w 1813 roku jej florę badał Göran Wahlenberg. Od dawna była wypasana, a w XVIII wieku prowadzono w niej roboty górnicze. Pasterstwo istniało w niej do 1954 r.[2]
Dolina w przeszłości miała wiele nazw: Dolina do Siedmiu (lub Pięciu) Źródeł, Dolina nad Źródłami, Dolina na Źródła, Zimne Źródła, dolina Siedmich prameňov. Niemcy spiscy używali nazwy Fünfbrünnelchen. W dawnej literaturze opisywano ją także nazwą Siebbrünnergrund (i jej zniekształceniami: Siebrünnergrund i Sibriner Grund). Nazwę tę omyłkowo przesunięto na Dolinę za Tokarnią[2].
Turystyka[edytuj | edytuj kod]
Dolną częścią Doliny do Siedmiu Źródeł prowadzi żółty szlak turystyczny[5].
rozdroże na Zbójnickim Chodniku – Czarna Dolina Rakuska – Schronisko pod Szarotką. Czas przejścia 1.10 h, ↓ 50 min.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych. Tatry Bielskie [online] [dostęp 2020-02-01].
- ↑ a b c Witold Henryk Paryski, Zofia Radwańska-Paryska, Wielka encyklopedia tatrzańska, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004, ISBN 83-7104-009-1.
- ↑ a b c Władysław Cywiński, Tatry Bielskie, część wschodnia. Przewodnik szczegółowy, tom 5, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 1997, ISBN 83-7104-011-3.
- ↑ Turystyczna mapa Słowacji [online] [dostęp 2020-02-11].
- ↑ Tatry Wysokie i Tatry Bielskie słowackie i polskie. Mapa turystyczna 1:25 000, Warszawa: Wydawnictwo Kartograficzne Polkart Anna Siwicka, 2006, ISBN 83-87873-26-8.