Dorota de Talleyrand-Périgord
Dorota de Talleyrand-Périgord (ur. 21 sierpnia 1793 w Berlinie, zm. 19 września 1862 w Żaganiu) - księżna kurlandzka, księżna żagańska, księżna Dino, polityk, filantropka i mecenas kultury.
Urodziła się jako czwarta córka Piotra Birona i Doroty von Medem, choć powszechnie uznaje się, że jej ojcem był Aleksander Batowski, polski dyplomata, z którym Dorota Biron miała wieloletni romans. Starszą siostrą Doroty była Wilhelmina Żagańska.
Dorota wychowała się bez rodziców. Uczyła się pod okiem matki chrzestnej - księżnej Luizy Radziwiłł oraz nauczyciela Scypiona Piattoli, który wcześniej był królewskim sekretarzem Stanisława Augusta Poniatowskiego. To pod jego wpływem planowała wyjść za księcia Adama Czartoryskiego, jednak małżeństwo nie doszło do skutku. Dorota została żoną Edmunda de Talleyrand, ale była jawnie zdradzana przez męża. Została wieloletnią towarzyszką stryja jej męża - Karola de Talleyrand-Périgord, księcia Benewentu, ministra spraw zagranicznych Francji. W jego towarzystwie wkroczyła na najwyższe salony Europy, a posiadając wielki zmysł dyplomatyczny, doskonałe wykształcenie, inteligencję i - podkreślany przez wielu - nieodparty urok osobisty, miała swój wkład w wiele negocjacji prowadzonych przez francuskiego polityka. Dorota urodziła troje dzieci, w tym córkę, której ojcem był jej kochanek:
- Józefinę Paulinę de Talleyrand-Périgord (1820-1890), żonę markiza Henryka de Castellane, najstarszego syna marszałka Castellane.
Po śmierci Talleyranda, Dorota przeniosła się do byłego majątku jej ojca na Dolny Śląsk. Tu prowadziła ożywioną działalność kulturalną i charytatywną, a jej pałace w Żaganiu i Zatoniu stały się istotnymi ośrodkami życia politycznego i kulturalnego w okolicy. Utrzymywała ścisłe związki z wieloma władcami i artystami, bywali u niej m.in. król Fryderyk Wilhelm IV czy Franciszek Liszt, korespondowała m.in. z Chopinem i Aleksandrem Fredrą.
Dorota zmarła w 1862 roku. Na jej pogrzeb z terenu księstwa przybyło 10 tysięcy ludzi. Pochowana została w kościele św. Krzyża w Żaganiu, którego przebudowę na rodzinną nekropolię ufundowała w 1849.
