Dorothee Piermont
| Data i miejsce urodzenia |
27 lutego 1943 |
|---|---|
| Zawód, zajęcie |
polityk, nauczycielka akademicka, filolog |
| Stanowisko |
posłanka do Parlamentu Europejskiego (1984–1987, 1989–1994) |
| Partia |
Dorothee Piermont (ur. 27 lutego 1943 w Strasburgu) – niemiecka polityk, filolog i nauczycielka akademicka, w latach 1984–1987 i 1989–1994 posłanka do Parlamentu Europejskiego II i III kadencji.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Po uzyskaniu matury do 1966 studiowała filologię francuską i włoską, a także muzykologię. Obroniła doktorat z zakresu nauk filologicznych, następnie pracowała jako nauczycielka akademicka, m.in. na Université de Paris III i Uniwersytecie w Bielefeld. Była konsultantką Konferencji Rektorów Niemiec Zachodnich, później została współwłaścicielką księgarni w Offenburgu specjalizującej się w literaturze francuskiej. Ma jednego syna[1][2].
Początkowo współpracowała z francuską Zjednoczoną Partią Socjalistyczną, pod koniec lat 70. również z Mouvement de Libération des Femmes i organizacjami antymilitarnymi. Działała również w Bielefeld w ruchach uniwersyteckich. Zorganizowała w Nowym Jorku pierwszą światową konferencję pod nazwą Radiation Victims Conference[1]. Uczestniczyła w protestach antynuklearnych, m.in. w Polinezji Francuskiej i na Nowej Kaledonii. W związku z tym Francja wydała wobec niej zakaz wstępu na te terytoria, co w 1995 zostało uznane przez Europejski Trybunał Praw Człowieka za naruszenie prawa do zgromadzeń i wolności słowa[3].
W lutym 1983 dołączyła do ugrupowania Zielonych. W 1984 z powodzeniem kandydowała do Parlamentu Europejskiego, z mandatu europosłanki zrezygnowała 28 lutego 1987 (zgodnie z przyjętą przez część środowiska Zielonych rotacyjnością[4]). W 1989 uzyskała reelekcję, zasiadając wówczas w PE pełną kadencję. W II kadencji należała do regionalistycznej Grupy Tęcza; później od lipca do września 1989 do grupy zielonych, po czym powróciła do Grupy Tęcza (w krajowym ugrupowaniu Zielonych pozostała do końca kadencji i opuściła je w latach 90.). Dołączyła m.in. do Komisji ds. Kwestii Politycznych oraz Komisji ds. Swobód Obywatelskich i Spraw Wewnętrznych[5]. W 1989 podpisała deklarację solidarności z uwięzionymi członkami Frakcji Czerwonej Armii[6]. Po zakończeniu kariery politycznej powróciła do prowadzenia antykwariatu. W 1998 bez powodzenia kandydowała do Bundestagu z listy PDS jako bezpartyjna[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Andreas Kirchgeßner: Ziehen wir gemeinsam die rote Rübe! Interview mit Dorothee Piermont. stattweb.de, lipiec 1998. [dostęp 2019-09-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (15 kwietnia 2016)].
- ↑ The Members of the European Parliament 1989–1994. Luksemburg: Office for Official Publications of the European Communities, 1990, s. 194. [dostęp 2017-09-01]. (ang.).
- ↑ Javier García Roca, Pablo Santolaya: Europe of Rights: A Compendium on the European Convention of Human Rights. Martinus Nijhoff Publishers, 2012, s. 500–501. ISBN 978-90-04-21990-8.
- ↑ Frank Schwalba-Hoth. spiegel.de, 16 lutego 1987. [dostęp 2019-09-12]. (niem.).
- ↑ Dorothee Piermont. europarl.europa.eu. [dostęp 2019-09-12].
- ↑ Wie alles anfing. jungle.world, 28 maja 2015. [dostęp 2019-09-12]. (niem.).