Drewno pierścieniowonaczyniowe

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Drewno pierścieniowonaczyniowedrewno, w którym słój roczny jest wyraźnie widoczny[1]. Wyróżnia się w nim dość porowate drewno wczesne, z licznymi naczyniami o znacznej średnicy i drewno późne, twarde i zbite, z nielicznymi małymi naczyniami. Naczynia w drewnie wczesnym ułożone są w kształcie pierścienia, a w późnym - zwykle w postaci plamek, punkcików i linii falistych, przebiegających najczęściej zgodnie ze słojem rocznym.

Wyraźne różnice między drewnem letnim a wiosennym widoczne są u: dębów, wiązów, jesionów[2], morw, robini, żarnowca, róży.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Hejnowicz Z.: Anatomia i histogeneza roślin naczyniowych. Warszawa: PWN, 1980, s. 794-795. ISBN 83-01-00420-7.
  2. Malinowski Edmund: Anatomia roślin. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1973, s. 190-191.