Drozdek brunatny

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Drozdek brunatny
Catharus fuscescens[1]
(Stephens, 1817)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

wróblowe

Podrząd

śpiewające

Rodzina

drozdowate

Podrodzina

drozdy

Rodzaj

Catharus

Gatunek

drozdek brunatny

Synonimy
  • Turdus Fuscescens Stephens, 1817[2]
Podgatunki
  • C. f. salicicola (Ridgway, 1882)
  • C. f. subpallidus (Burleigh & Duvall, 1959)
  • C. f. fuscescens (Stephens, 1817)
  • C. f. fuliginosus (Howe, 1900)
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3]

Zasięg występowania
Mapa występowania

     w sezonie lęgowym

     zimowiska

Drozdek brunatny[4] (Catharus fuscescens) – gatunek krępego ptaka z rodziny drozdowatych (Turdidae). Zamieszkuje Amerykę Północną (południowa Kanada i Stany Zjednoczone), zimuje w Brazylii[2]. Bardzo rzadko zalatuje do Europy[5].

Systematyka[edytuj | edytuj kod]

Wyróżniono kilka podgatunków C. fuscescens[6][2]:

  • C. fuscescens salicicola – południowo-zachodnia i południowo-środkowa Kanada, zachodnie USA. Proponowany podgatunek levyi uznany za jego synonim.
  • C. fuscescens subpallidus – północno-zachodnie USA.
  • C. fuscescens fuscescens – południowo-wschodnia Kanada i wschodnie USA. Proponowany podgatunek pulichorum uznany za jego synonim.
  • C. fuscescens fuliginosus – skrajnie wschodnia Kanada.

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Upierzeniem przypomina słowika szarego. Obie płcie upierzone podobnie[7]. Posiada charakterystyczną dla rodzaju Catharus dużą głowę, ale różni się mniejszą ilością kropkowania na piersi. Długość ciała 17–19 cm[8], masa ciała 25–43 g[8], rozpiętość skrzydeł wynosi 28–29 cm[7].

Ekologia i zachowanie[edytuj | edytuj kod]

Gniazdo z jajami

Preferuje zarośla w lasach liściastych i mieszanych (rzadziej iglastych), zwłaszcza w pobliżu strumieni, gdzie ziemia jest wilgotna i podmokła[7].

Gniazdo buduje samica, zwykle na ziemi lub nisko nad ziemią, rzadko wyżej niż 1,5 metra. Może ono spoczywać w kępie trawy lub innej miękkiej roślinności, na omszałym wzgórku, pod krzakami, na przewróconym pniu lub gałęzi. Samiec w tym czasie pilnuje terytorium. W zniesieniu 1–5 (najczęściej 4[7]) jaj koloru zielonkawoniebieskiego, czasami brązowo nakrapianych. Okres inkubacji trwa 10–14 dni. Młode są w pełni opierzone po 10–12 dniach od wyklucia[9].

W okresie lęgowym zjada głównie owady i inne bezkręgowce; późnym latem i jesienią przeważnie owoce jagodowe. Jego ofiarą padają chrząszcze, mrówki, osy, gąsienice, koniki polne, muchy i inne owady, czasami także małe żaby i salamandry[9].

Wydaje miękkie „wi-juu”.

Status[edytuj | edytuj kod]

Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje drozdka brunatnego za gatunek najmniejszej troski (LC – least concern) nieprzerwanie od 1988 roku[3]. Organizacja Partners in Flight szacuje liczebność populacji lęgowej na 11 milionów osobników[9]. Trend liczebności populacji jest spadkowy[3][9].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Catharus fuscescens, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. a b c Veery (Catharus fuscescens). IBC: The Internet Bird Collection. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-21)]. (ang.).
  3. a b c BirdLife International, Catharus fuscescens, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2018, wersja 2020-3 [dostęp 2020-12-20] (ang.).
  4. Systematyka i nazewnictwo polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Podrodzina: Turdinae Rafinesque, 1815 - drozdy (wersja: 2020-02-28). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-12-20].
  5. wynik wyszukiwania: Catharus fuscescens. [w:] Tarsiger.com [on-line]. [dostęp 2020-12-20]. (ang.).
  6. F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Thrushes. IOC World Bird List (v10.2). [dostęp 2020-12-20]. (ang.).
  7. a b c d N. Bouglouan: Veery. [w:] oiseaux-birds.com [on-line]. [dostęp 2020-12-20]. (ang.).
  8. a b N. Collar, D.A. Christie, E. de Juana, G.M. Kirwan: Veery (Catharus fuscescens). W: J. del Hoyo, A. Elliott, J. Sargatal, D.A. Christie, E. de Juana (red.): Handbook of the Birds of the World Alive. Barcelona: Lynx Edicions, 2016. [dostęp 2016-04-27]. (ang.).
  9. a b c d Veery Life History. [w:] All About Birds [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. [dostęp 2020-12-20]. (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • P. Sterry, A. Cleave, A. Clements, P. Goodfellow: Ptaki Europy: przewodnik. Warszawa: Świat Książki, 2007, s. 305. ISBN 978-83-247-0818-5.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]