Przejdź do zawartości

Dwaj Foskariusze

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Dwaj Foskariusze
I due Foscari
ilustracja
Muzyka

Giuseppe Verdi

Libretto

Francesco Maria Piave

Liczba aktów

3

Język oryginału

włoski

Źródło literackie

George Gordon Byron: Dwaj Foskariusze

Prapremiera

3 listopada 1844 Teatro Argentina, Rzym

poprzednia
Ernani
następna
Joanna d’Arc

Dwaj Foskariusze (wł. I due Foscari) – opera liryczna Giuseppe Verdiego w 3 aktach z librettem napisanym przez Francesca M. Piave.

  • Francesco Foscari - baryton
  • Jacopo Foscari - tenor
  • Lukrecja Contarini - sopran
  • Jacopo Loredano - bas
  • Barbarigo - tenor
  • Pisana - sopran
  • Sługa Rady Dziesięciu - tenor
  • Sługa Francesca Foscariego - bas

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Akcja rozgrywa się w XV wieku w Wenecji. Utwór można zaliczyć do wczesnych oper Verdiego, powstał bowiem w 1844. Dla kompozytora był to okres ciężkiej pracy twórczej - w 1842 napisał słynną operę Nabucco, w 1843 I lombardi, a w 1844 także znanego Ernaniego. Autorem libretta „I due foscari” był Francesco M. Piave, który oparł je na dramacie George’a Byrona pod tym samym tytułem. Mimo melodyjnej muzyki i romantycznych motywów „I due Foscari” należy do rzadziej wystawianych oper Verdiego. W Dwóch Foskariuszach pojawia się, po raz pierwszy, motyw dobrego i troskliwego ojca, często goszczący w operach Giuseppe Verdiego (La Traviata, Don Carlos, Aida i in.).