Działania powietrznodesantowe
Działania powietrznodesantowe – rodzaj działań bojowych obejmujących desantowanie oraz przemieszczanie zgrupowań lądowych drogą powietrzną[1][2].
Działania tego typu charakteryzują się dużą dynamiką, elastycznością i precyzją działania. Ich powodzenie zależy w dużej mierze od zachowania ścisłej tajemnicy, posiadania przewagi w powietrzu oraz osiągnięcia zaskoczenia przeciwnika. Mogą być prowadzone niezależnie lub wspólnie z wojskami działającymi na lądzie.
Charakterystyka działań
[edytuj | edytuj kod]Czynnikiem szczególnej wagi, mającym bezpośredni wpływ na tego rodzaju działania jest rozpoznanie ugrupowania bojowego przeciwnika, jego zdolności bojowej i zamiarów w strefie zrzutu lub w strefie lądowania oraz w bezpośredniej bliskości obszaru (rejonu).
- Podstawowe rodzaje zadań[3]
- opanowanie i utrzymanie ważnych obiektów
- izolacja rejonu;
- rajdy powietrzne
- Cechy działań powietrznodesantowych[4]
- ograniczona jest ich manewrowość na lądzie. Może ona być poprawiona dzięki pojazdom, które mogą być dostarczone w ramach zrzutu ciężkiego sprzętu lub przy użyciu śmigłowców
- czas trwania działań ograniczony jest, ponieważ jednostki powietrznodesantowe szybko tracą zdolność do prowadzenia działań, wymagana jest ich zamiana lub wzmocnienie przez jednostki innych rodzajów wojsk
- ze względu na ograniczone możliwości ogniowe szczególną rangę zyskuje bezpośrednie wsparcie lotnicze
- Ograniczenia
- zasięg samolotów
- wrażliwość na uderzenia
- trudności w zachowaniu żywotności
Wojska powietrznodesantowe
[edytuj | edytuj kod]Realizujące działania powietrznodesantowe wojska powietrznodesantowe to specyficznie zorganizowane, wyposażone i szkolone oddziały i pododdziały wchodzące na pole walki metodą zrzutu dla opanowania obiektów lub do prowadzenia innych działań. Umożliwiają dowódcy dużą elastyczność działań i pomagają mu pogłębić ich obszar. Zagrożenie ich użyciem zmusza przeciwnika do wydzielenia sił w celu przeciwstawienia się temu działaniu.
Wojska powietrznodesantowe mogą być użyte do:
- zbierania informacji na terytorium opanowanym przez przeciwnika;
- prowadzenia rajdów na stanowiska dowodzenia, stanowiska wsparcia ogniowego, linie komunikacyjne, obiekty administracyjne i logistyczne;,
- opanowania i utrzymania ważnego terenu do czasu połączenia się z wojskami lądowymi;
- wzmacniania okrążonych wojsk lądowych;
- prowadzenia ataku na tyły przeciwnika lub do odcinania jego odwodów w połączeniu z działaniami zaczepnymi innych wojsk lądowych;
- osłony skrzydeł lub prawdopodobnych kierunków podejścia przeciwnika;
- tworzenia psychozy strachu na tyłach przeciwnika.
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Polak i Joniak 2014 ↓, s. 234.
- ↑ Laprus (red.) 1979 ↓, s. 103.
- ↑ Huzarski 2001 ↓, s. 81.
- ↑ Huzarski 2001 ↓, s. 82.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Michał Huzarski: Taktyka ogólna wojsk lądowych. Warszawa: Akademia Obrony Narodowej, 2001. ISBN 83-88062-91-3.
- Marian Laprus (red.): Leksykon wiedzy wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979. ISBN 83-11-06229-3.
- Andrzej Polak, Jacek Joniak: Sztuka wojenna. Warszawa: Akademia Obrony Narodowej, 2014. ISBN 978-83-7523-273-8.