Dziwidło Riviera
Wygląd
Systematyka[1][2] | |||||
Domena | |||||
---|---|---|---|---|---|
Królestwo | |||||
Podkrólestwo | |||||
Nadgromada | |||||
Gromada | |||||
Podgromada | |||||
Nadklasa | |||||
Klasa | |||||
Nadrząd | |||||
Rząd | |||||
Rodzina | |||||
Podrodzina |
Aroideae | ||||
Rodzaj | |||||
Gatunek |
dziwidło Riviera | ||||
Nazwa systematyczna | |||||
Amorphophallus konjac K.Koch Wochenschr. Gärtnerei Pflanzenk. 1(4): 262 1858[3] | |||||
|
Dziwidło Riviera (Amorphophallus konjac K. Koch) – gatunek roślin należący do rodziny obrazkowatych. Pierwotnie w stanie dzikim występował prawdopodobnie tylko w chińskiej prowincji Junnan, ale rozpowszechniony w uprawie dziczeje w różnych miejscach w Chinach[4]. Uprawiany jest także w Japonii oraz w różnych krajach Azji Południowo-Wschodniej. W klimacie umiarkowanym uprawiany w szklarniach (także w Polsce)[5]. W naturze rośnie na skrajach lasów i w widnych lasach do rzędnej 3000 m n.p.m.[4] Bulwy tego gatunku są jadalne po odpowiednim przygotowaniu[5].
Morfologia
[edytuj | edytuj kod]- Pokrój
- Byliny z podziemną bulwą pędową i sokiem mlecznym[5]. Bulwa osiąga 20 cm wysokości i 30 cm średnicy. Roślina wytwarza także kłącza do 50 cm długości i 3 cm średnicy[4].
- Liście
- Roślina tworzy jeden liść właściwy do 1,5 m wysokości[5]. Z podziemnej łodygi wyrasta pojedynczy, gruby, pionowy, czerwono-plamisty ogonek, który dzieli się trzykrotnie pierzaście na osadki, na których znajdują się liczne listki. Średnica blaszki osiąga do 2 m[4].
- Kwiaty
- Rośliny jednopienne. Kwiaty zebrane w pseudancjum, bezpłatkowe. Pęd kwiatostanowy do 70 cm wysokości. Kwiatostan wyrasta bezpośrednio z podziemnej bulwy pędowej. Struktura kwiatostanu składa się z okalającej pochwy (spatha), od wewnątrz czerwonobrązowej, z której wyrasta mięsista kolba. Na ukrytej w pochwie dolnej części kolby znajdują się drobne kwiaty żeńskie, o 2-3-komorowych zalążniach, zawierających w każdej komorze pojedynczy zalążek. Nad kwiatami żeńskimi położone są drobne, 3-5-pręcikowe kwiaty męskie, niekiedy o zrośniętych nitkach pręcików. Pylniki otwierają się przez szczytowy otworek lub poprzeczną szczelinę. Odcinek z kwiatami męskimi jest cylindryczno-stożkowaty i ma od 1 do 6 cm wysokości. Na szczycie kolby znajduje się ciemnopurpurowy wyrostek pokryty prątniczkami, wydzielającymi odór zgniłego mięsa[4][5].
Zastosowanie
[edytuj | edytuj kod]- Rośliny jadalne
- Gatunek uprawiany jest dla jadalnych bulw[5]. Bulwy w Japonii służą do przygotowania potraw. Po długim gotowaniu bulwy tej rośliny otrzymuje się galaretowatą substancję o smaku mało atrakcyjnym dla Europejczyków[6]. W Japonii wyrabia się z bulw również mąkę[7]. Bulwy traktuje się także mlekiem wapiennym i następnie wykorzystuje do wyrobu klusek i ciastek[5].
- Rośliny lecznicze
- Bulwy gatunku Amorphophallus konjac zawierają substancje olejkowe stymulujące wydzielanie śliny. Główne działanie medyczne obejmuje: alterans, antiatheromaticum, antidiabeticum, antitoxicum, sialogogum[8].
- Rośliny ozdobne
- Roślina, podobnie jak inne gatunki z rodzaju dziwidło, jest uprawiana jako ciekawostka w ogrodach botanicznych. Poza tym uprawiana jest pospolicie w ogrodach w krajach tropikalnych oraz jako roślina doniczkowa.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
- ↑ Peter F. Stevens , Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2017-02-24] (ang.).
- ↑ a b Amorphophallus konjac K.Koch. [w:] The Plant List. Version 1.1 [on-line]. [dostęp 2017-02-24].
- ↑ a b c d e Amorphophallus konjac K. Koch. [w:] Flora of China [on-line]. eFloras.org. [dostęp 2017-02-24].
- ↑ a b c d e f g Zbigniew Podbielkowski: Słownik roślin użytkowych. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1989, s. 85. ISBN 83-09-00256-4.
- ↑ Jiří Haager: Mieszkanie w kwiatach : moje hobby. Warszawa: Polska Oficyna Wydawnicza "BGW", 1992. ISBN 83-7066-343-5.
- ↑ Alicja Szweykowska, Jerzy Szweykowski (red.): Słownik botaniczny. Wyd. II, zmienione i uzupełnione. Warszawa: Wiedza Powszechna, 2003, s. 192. ISBN 83-214-1305-6.
- ↑ K. Jędrzejko, M. Kozłowski i M. Maniara. Rośliny źródłem leku laryngologicznego. „Annales Academiae Medicae Silesiensis”. 63 (3), 2009.
Identyfikatory zewnętrzne:
- EoL: 1098904
- Flora of China: 242302696
- Flora of North America: 242302696
- GBIF: 2871520
- identyfikator iNaturalist: 126233
- IPNI: 84377-1
- ITIS: 506751
- NCBI: 78372
- Plant Finder: 276204
- identyfikator Plant List (Royal Botanic Gardens, Kew): kew-8190
- Plants of the World: urn:lsid:ipni.org:names:84377-1
- identyfikator Tropicos: 50314098
- USDA PLANTS: AMKO2
- CoL: CXFY