Echa Kieleckie
| Częstotliwość | |
|---|---|
| Państwo | |
| Adres |
Kielce, ul. Duża 20 |
| Wydawca | |
| Organ prasowy | |
| Pierwszy numer |
13 października 1906[1] |
| Ostatni numer |
21 grudnia 1907[1] |
| Redaktor naczelny | |
| Stali współpracownicy | |
| Liczba stron |
12 |
Echa Kieleckie – czasopismo ukazujące się w Kielcach w latach 1906–1907.
Tygodnik powstał na fali liberalizacji cenzury i ożywienia życia politycznego w Królestwie Polskim[2]. Być może Leon Rygier założył czasopismo pod wpływem Stefana Żeromskiego, który na przełomie XIX i XX w. przyjeżdżał do Kielc z myślą o zamieszkaniu w mieście dla pracy kulturalnej[3]. Pierwszy numer „Ech Kieleckich” ukazał się 13 października 1906. Redakcja zapewniała, że pismo pozostanie bezpartyjne, a jego celem będzie szerzenie w społeczeństwie „szczerego postępu i demokratyzmu”[4].
W rzeczywistości pismo było organem Związku Postępowo-Demokratycznego. Jego celem stało się zjednoczenie zwolenników pedecji przed wyborami do II Dumy. W połowie 1907 redakcja odstąpiła od polityki, wysuwając na pierwsze miejsce publicystykę oświatowo-społeczną. Poruszano więc tematy związane z położeniem szkoły polskiej w Królestwie i stanem oświaty ludowej na Kielecczyźnie. Zofia Nałkowska, żona Rygiera, zajmowała się kwestią kobiecą[2].
„Echa Kieleckie” popularyzowały także literaturę. Na początku ukazały się w nich przedruki Ech leśnych i Zemsta jest moją... Stefana Żeromskiego. Drukowano nadto Ludwika Stanisława Licińskiego i Janusza Korczaka. Nałkowska zamieściła w tygodniku kilka nowel i przekładów, a Rygier wiele tekstów[2].
Wydawcą pisma był Marian Święcki[3], a finansowali je: drukarz Stanisław Święcki, inżynier Stanisław Kossuth i dentysta Stefan Papiewski[5]. Tygodnik od momentu powstania znajdował się w konflikcie z „Gazetą Kielecką”[2]. Brak poparcia dla szerzonych idei ze strony społeczeństwa i problemy finansowe doprowadziły do jego zamknięcia. W pożegnalnym numerze z 21 grudnia 1907 redakcja stwierdziła, że czasopismo nie powstało „dla interesu” i dlatego nie schlebiało gustom czytelników[1].
W październiku 1908, w 40. rocznicę pracy społeczno-kulturalnej i literackiej założyciela Związku Postępowo-Demokratycznego Aleksandra Świętochowskiego, ukazała się w Kielcach jednodniówka pn. „Echa Kieleckie”. Jej wydawcą był Marian Święcki, a w komitecie redakcyjnym znajdował się m.in. lider lokalnych struktur Polskiej Partii Socjalistycznej Franciszek Loeffler, który zamieścił słowo wstępne[6].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c H. Wolny, Od „Gazety Kieleckiej” (1870) do „Przemian” (1970), „Zeszyty Kieleckie” 1973, s. 159.
- ↑ a b c d M. Pawlina-Meducka, Życie kulturalne w XIX wieku, w: Kielce przez stulecia, red. nacz. J. Główka, Kielce 2014, s. 243.
- ↑ a b J. Pazdur, Dzieje Kielc 1864–1939, Wrocław 1971, s. 68.
- ↑ Wezwanie, „Echa Kieleckie” 1906, nr 1, s. 1-2.
- ↑ A. Massalski, Rewolucja lat 1905–1907. Kielce w przededniu I wojny światowej (1907–1914), w: Z. Guldon, A. Massalski, Historia Kielc do 1945 roku, zdj. K. Pęczalski, Kielce 2000, s. 292.
- ↑ „Echa Kieleckie”, październik 1908, s. 1-3, 26.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Echa Kieleckie. Tygodnik poświęcony sprawom politycznym, ekonomicznym i literaturze, 1906–1907, w: Świętokrzyska Biblioteka Cyfrowa, [dostęp 31.10.2014].