Elżbieta Skalińska-Dindorf

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Elżbieta Skalińska-Dindorf
Data i miejsce urodzenia

17 lipca 1925
Lwów

Data i miejsce śmierci

16 grudnia 2011
Oświęcim

Miejsce spoczynku

Cmentarz parafialny w Oświęcimiu

Zawód, zajęcie

Archiwista

Alma Mater

Uniwersytet Poznański

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Srebrny Krzyż Zasługi Medal 40-lecia Polski Ludowej

Elżbieta Skalińska-Dindorf (ur. 17 lipca 1925 we Lwowie, zm. 16 grudnia 2011 w Oświęcimiu) – polska archiwistka, historyk, honorowy obywatel Oświęcimia.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Była uczennicą Publicznej Szkoły Powszechnej Żeńskiej im. Klementyny Hoffmanowej w Stanisławowie, a następnie Publicznej Szkoły Powszechnej Kolejowej im. Marszałka Józefa Piłsudskiego we Lwowie, ukończonej w 1938. w Prywatnym Gimnazjum Żeńskim Zgromadzenia Najświętszego Serca Jezusowego „Sacré Coeur” we Lwowie. Egzamin dojrzałości złożyła po zakończeniu wojny, w 1947 w Państwowym Koedukacyjnym Liceum i Gimnazjum Ogólnokształcącym dla Dorosłych w Gliwicach. Studia historyczne odbywała na Uniwersytecie Wrocławskim, Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu i następnie na Uniwersytecie Poznańskim, gdzie uzyskała stopień magistra w 1954. Jej praca dyplomowa nosiła tytuł Powstanie styczniowe w historiografii polskiej w latach 1864–1914[1].

Po ukończeniu studiów rozpoczęła pracę w Wojewódzkim Archiwum Państwowym w Katowicach (Stalinogrodzie) – Oddział w Gliwicach. W 1959 została kierowniczką nowo powstałego Powiatowego Archiwum Państwowego w Oświęcimiu. W ciągu trwającej 35 lat pracy w oświęcimskim archiwum zajmowała się działalnością naukową i popularyzatorską, publikując efekty swoich badań m.in. w „Głosie Ziemi Oświęcimskiej” czy „Kalendarzu Beskidzkim”. Łącznie jest autorką ponad 100 artykułów naukowych oraz popularnych. W latach 90. spisała kilkutomową, wznawianą Kronikę Oświęcimia[2].

Przez kilkanaście lat sprawowała funkcję przewodniczącej Komisji Historycznej Towarzystwa Miłośników Ziemi Oświęcimskiej. Uczestniczyła w pracach Rady Programowej Oświęcimskiego Centrum Kultury. Była członkiem komitetu redakcyjnego „Głosu Ziemi Oświęcimskiej”. Jako konsultant merytoryczny wspierała działania Urzędu Miasta mające na celu opracowanie projektu m.in. flagi i hejnału Oświęcimia[3]. Była organizatorką Zbiorów Historyczno-Etnograficznych Ziemi Oświęcimskiej[4].

W 1995 nadano jej tytuł Honorowego Obywatela Miasta Oświęcimia. Zmarła w 2011. Została pochowana na cmentarzu parafii pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny[3].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

  • Odznaka "Zasłużony Działacz Kultury" (1973)
  • Srebrny Krzyż Zasługi (1979)
  • Medal 40-lecia Polski Ludowej (1984)
  • Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1990)[5]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Hudzik 2012 ↓, s. 285-286.
  2. Hudzik 2012 ↓, s. 287-288.
  3. a b Hudzik 2012 ↓, s. 289.
  4. Rosowska (red.) 2017 ↓, s. 219.
  5. Hudzik 2012 ↓, s. 292.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]