El Amir Farouq
| |
| Klasa | |
|---|---|
| Historia | |
| Stocznia | |
| Wodowanie |
1926 |
 Egipt
| |
| Wejście do służby |
1926 |
| Zatopiony |
22 listopada 1948 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
1441 t |
| Długość |
75,29 m |
| Szerokość |
10,36 m |
| Zanurzenie |
4,04 m |
| Napęd | |
| 2 maszyny parowe TE o mocy indykowanej 2800 KM, 2 kotły, 2 śruby | |
| Prędkość |
17 węzłów |
| Uzbrojenie | |
| • 1 działo 57 mm • 4 km | |
| Załoga |
70 |
El Amir Farouq (ar.: الامير فاروق) – slup egipskiej marynarki wojennej z okresu międzywojennego, zbudowany w Wielkiej Brytanii. Był okrętem flagowym marynarki Królestwa Egiptu. Zatopiony w 1948 roku przez izraelskie siły specjalne podczas I wojny izraelsko-arabskiej. Nazwa zapisywana jest także w formie „El Amir Farouk”.
Budowa[edytuj | edytuj kod]
Okręt zamówiony został dla marynarki egipskiej po uzyskaniu niepodległości przez Królestwo Egiptu od Wielkiej Brytanii w latach 20. XX wieku. W tym czasie Egipt utrzymywał jedynie nieliczną marynarkę, złożoną głównie z małych patrolowców, jednostek pomocniczych i transportowych[1]. Jej jedynym większym okrętem u progu lat 20. był brytyjski slup „Sollum” z I wojny światowej[1]. Jedynym większym nowo zbudowanym w okresie międzywojennym okrętem stał się zaś „El Amir Farouk”, zamówiony w Wielkiej Brytanii[1]. Nazwa pochodziła od księcia (późniejszego króla) Faruka i w literaturze spotykana jest w różnych transkrypcjach, a także zniekształconej skróconej formie „Emir Farouk”[a].
Okręt został zbudowany w angielskiej stoczni Hawthorn Leslie w Newcastle upon Tyne[2]. Został wodowany i ukończony w 1926 roku[3]. Brak jest w popularnej literaturze bliższych dat dotyczących jego budowy. Konstrukcyjnie był podobny do slupów typu Flower z I wojny światowej, lecz różnił się zastosowaniem siłowni z dwoma maszynami parowymi, opalanej paliwem płynnym, a także słabszym uzbrojeniem[3].
Opis[edytuj | edytuj kod]
Okręt miał kadłub z krótkim podniesionym pokładem dziobowym[4]. Na śródokręciu ciągnęła się nadbudówka, z przodu której był podwyższony mostek[4]. Pojedynczy pochylony komin znajdował się pośrodku długości okrętu[4]. Na spardeku nadbudówki po bokach były rozmieszczone łodzie ratunkowe[4]. Sylwetkę uzupełniały dwa lekko pochylone maszty: na końcu pokładu dziobowego i na końcu nadbudówki[4]. Pokład rufowy był zajęty przez osobną niewielką pokładówkę[4]. Załoga liczyła początkowo 70 osób[5].
Długość całkowita okręt wynosiła 75,29 m, szerokość 10,36 m, a zanurzenie 4,04 m[1]. Wyporność (bez bliższego określenia) wynosiła 1441 ts (ton angielskich)[5].
Uzbrojenie artyleryjskie było słabe i obejmowało tylko jedną armatę kalibru 57 mm (6-funtową) o długości lufy 40 kalibrów (L/40) Hotchkiss na pokładzie dziobowym[3]. Uzupełniały je cztery karabiny maszynowe kalibru 7,7 mm[6]. Po II wojnie światowej uzbrojenie mogło zostać wzmocnione.
Okręt napędzany był przez dwie maszyny parowe potrójnego rozprężania o łącznej mocy indykowanej 2800 hp, poruszające dwa wały śrub[5]. Parę dostarczały dwa kotły opalane paliwem płynnym[5]. Prędkość maksymalna wynosiła 17 węzłów[1].
Służba[edytuj | edytuj kod]
„El Amir Farouq” wszedł do służby w 1926 roku. Został okrętem flagowym marynarki Królestwa Egiptu[3]. Był jednym z tylko dwóch jej większych okrętów w okresie międzywojennym i II wojny światowej, nie licząc transportowców[1]. Formalnie podlegał Administracji Straży Wybrzeża i Rybołówstwa[5].
Podczas I wojny izraelsko-arabskiej, „El Amir Farouq” został zatopiony przez izraelskich komandosów za pomocą motorówek wybuchowych w trakcie operacji Jo’aw pod Gazą 22 listopada 1948 roku[2][6]. Spotykana jest też w publikacjach data 22 października 1948 roku.
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Wersje nazwy w literaturze: „El Amir Farouq” (Jane’s Fighting Ships 1940 ↓, s. 151), „El Amir Farouk” (Conway’s All the world’s fighting ships 1947–1995 1995 ↓, s. 85), „El Amir Faroug” (Conway’s All the world’s fighting ships 1922–1946 1980 ↓, s. 409).
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f Conway’s All the world’s fighting ships 1922–1946 1980 ↓, s. 409
- ↑ a b Conway’s All the world’s fighting ships 1947–1995 1995 ↓, s. 85.
- ↑ a b c d Gogin 2021 ↓, s. 112.
- ↑ a b c d e f Na podstawie rysunków w Conway’s All the world’s fighting ships 1922–1946 1980 ↓, s. 409 i Gogin 2021 ↓, s. 112
- ↑ a b c d e Jane’s Fighting Ships 1940 ↓, s. 151.
- ↑ a b Gogin 2021 ↓, s. 118.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Ivan Gogin: Navypedia’s Fighting ships of World War Two 1937–1945. Part One: Albania – Greece. Gatczyna: Navypedia LLC, 2021. (ang.).
- Conway’s All the world’s fighting ships 1922–1946. Robert Gardiner, Roger Chesneau (red.). London: Conway Maritime Press, 1980. ISBN 0-85177-146-7. (ang.).
- Conway’s All the world’s fighting ships 1947–1995. Robert Gardiner, Stephen Chumbley (red.). Annapolis: Naval Institute Press, 1995. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships 1940. Francis McMurtrie (red.). Londyn: Sampson Low, Marston & Co, 1941. (ang.).