Przejdź do zawartości

Elewacja (kult świętych)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Elewacja (łac. elevatio) – podniesienie relikwii w celu umieszczenia ich w godniejszym miejscu.

Jednym z elementów oddawania czci Słudze Bożemu jest przeniesienie jego szczątków i złożenie ich na podwyższeniu w obrębie kościoła. Za wyróżnienie uchodził pochówek w obrębie świątyni. Do zwyczaju należało grzebanie pod posadzką na znak pokory by wchodzący deptali po nich, zaś sama elewacja wiązała się z wyniesieniem ponad poziom ziemi. Obrzęd ten pojawił się już w V wieku[a], ale od VII wieku ceremonia odbywała się z inicjatywy biskupów i uczestniczyli w niej także biskupi sąsiednich diecezji wraz z wiernymi.

Za sprawą synodów starano się skodyfikować elewacje dokonywane przez biskupów przez zobligowanie ich do sprawdzenia świętości Sługi Bożego i cudów potwierdzających jego świętość. W 815 roku na zjeździe w Moguncji wnioskowano by w procesie weryfikacji zasięgać też opinii księcia, a obrzędu dokonywać po zyskaniu akceptacji synodu. Mimo iż ustalenia nie były zawsze rygorystycznie przestrzegane to liczba elewacji dokonywanych w latach 751-1000 spadła.

W obrzędzie tym historycy upatrują proweniencji kanonizacji, gdyż nadawał publicznego charakteru kultowi.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]
 Osobny artykuł: translacja.
  1. W Galii i Germanii doliczono się ponad 350 elewacji dokonanych w latach 481–750.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]