Relikwie
Relikwie (łac. reliquiae „pozostałości, resztki”) – szczątki ciał osób świętych lub błogosławionych, a także przedmioty, z którymi miały związek w czasie życia.[1] Kult relikwii występuje w różnych wierzeniach m.in. w islamie, buddyzmie, shintō oraz w różnych odłamach chrześcijaństwa.[2]
Klasyfikacja relikwii
[edytuj | edytuj kod]Do 2017 roku relikwie mogły być I, II lub III stopnia[3]:
- najważniejsze relikwie – I stopnia – to pozostałości ciała świętego, np. krew, kości, skóra, włosy, paznokcie
- relikwie II stopnia – przedmioty związane z osobą świętego za jego życia ziemskiego, którymi się posługiwał, mające bezpośredni kontakt ze świętym: jego ubrania, modlitewnik, różaniec i inne przedmioty codziennego użytku
- relikwie III stopnia – przedmioty, które stały się relikwiami poprzez dotknięcie właściwych relikwii – pierwszego lub drugiego stopnia; mogą to być na przykład rzeczy potarte o część ciała zmarłego świętego lub dotknięte przez samego świętego w trakcie życia
W 2017 roku Kongregacja Spraw Kanonizacyjnych zniosła relikwie III stopnia[4][5][6], wprowadzając dwustopniową skalę klasyfikacji relikwii: relikwii wyjątkowych (insigni) oraz potocznych (non insigni). Pierwsze to ciała lub ich znaczne części, a także cała zawartość urny z prochami zachowanymi po kremacji. Do drugich zalicza się małe cząstki ciała lub kości oraz przedmioty używane przez świętych i błogosławionych[6].
Obydwa typy relikwii muszą być przechowywane w opieczętowanych kapsułach.
Kościół katolicki starał się ograniczyć handel relikwiami, ustanawiając w 1215 na soborze laterańskim, że ważne są tylko relikwie zatwierdzone przez papieża. Było to spowodowane tym, iż w średniowieczu niekiedy dochodziło do nadużyć. Sprzedawano bowiem fałszywe relikwie. Dalsze uregulowanie spraw związanych z relikwiami nastąpiło na soborze trydenckim.
Relikwie związane z Jezusem
[edytuj | edytuj kod]| nazwa | miejsce | tradycyjne pochodzenie |
|---|---|---|
| Krzyż Prawdziwy | obecnie wiele miejsc na świecie | krzyż, na którym umarł Jezus |
| Krew Pańska | obecnie kilka miejsc na świecie | krew i woda, które wytrysnęły z boku Jezusa |
| Całun Turyński | Turyn | płótno, jakim okryto ciało Jezusa po śmierci |
| Całun z Manoppello | Manoppello | utożsamiany z tzw. Chustą św. Weroniki |
| Święty Graal | Walencja | kielich, którego użył Jezus podczas Ostatniej Wieczerzy |
| Chusta z Oviedo | Oviedo | chusta (dokł. sudarium), w którą zawinięto głowę Jezusa po śmierci, aby zatamować krwotok i zachować krew zmarłego |
| Tunika z Argenteuil | Argenteuil | sadin, tunika jaką Jezus nosił bezpośrednio na ciele |
| Suknia z Trewiru | Trewir | tunika zakładana na sadin |
| Titulus Crucis | Rzym | kawałek tabliczki INRI |
| Święte Schody | Rzym | schody pałacu Piłata |
| Włócznia Przeznaczenia | Watykan | włócznia, którą św. Longin przebił bok Jezusa |
| Korona cierniowa | Paryż | korona, którą Piłat kazał nałożyć na głowę Jezusa |
| Kolumna biczowania | Rzym | tradycja głosi, że to przy niej był biczowany Jezus |
| Święty napletek | wiele miejsc w Europie | szczątek ciała pozostały po obrzezaniu Jezusa |
| Sandały Jezusa | Prüm | sandały, w których chodził Jezus |
| Święte gwoździe | wiele miejsc w Europie | gwoździe, którymi Jezus był przybity do krzyża |
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Relikwie [online], sjp.pwn.pl [dostęp 2025-08-02].
- ↑ Dziewulski; 168
- ↑ Relikwie – glosojcapio.pl
- ↑ Przez świętych do Boga - gosc.pl
- ↑ RELICS IN THE CHURCH AUTHENTICITY AND PRESERVATION - vatican.va
- ↑ a b Instrukcja “Relikwie w Kościele: Poświadczenie prawdziwości oraz przechowywanie”, Krzysztof Sordyl (tłum.), Vademecum Liturgiczne [dostęp 2020-11-30].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Deuffic, J.-L. and Vauchez, A. (2006) Reliques et sainteté dans l’espace médiéval. Saint-Denis: Pecia.
- Dziewulski, G. (2008) ‘Teologiczne podstawy kultu relikwii’, Łódzkie Studia Teologiczne, 17, str. 167–183. artykuł online
- Sheĭnman, M.M. (1954) Krótki Zarys historii papiestwa. Warszawa: Ksia̧żka i Wiedza. google books
- Siemek, J. (1970) Śladami Klątwy. Warszawa: Ludowa Spóldzielnia Wydawnicza.
- Zygmunt Poniatowski: Mały słownik religioznawczy. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1969.