Emisja polowa

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Emisja polowa – (emisja autoelektronowa lub emisja zimna) emisja elektronów z przewodnika lub półprzewodnika pod działaniem silnego pola elektrycznego występującego w pobliżu powierzchni ciała.

Elektrony wychodząc z ciała pokonują barierę potencjału wskutek zjawiska tunelowego. Minimalne natężenie pola elektrycznego wywołującego emisję polową jest rzędu 108 V/m. Gęstość prądu emisji określa równanie Fowler-Nordheima

gdzie:

E – natężenie pola elektrycznego,
K1 i K2 – współczynniki zależne od substancji,
Φ – praca wyjścia.

Zjawisko znalazło zastosowanie jako źródło elektronów w wielu urządzeniach, np. mikroskopach elektronowych, FED. Do jego badania, a także do badania struktur atomowych buduje się projektory elektronowe, w których można dojrzeć rozkład atomów na ostrzu z metalu.

Emisja polowa może być zjawiskiem szkodliwym, jeśli np. zapoczątkowuje wyładowanie w urządzeniach elektrycznych, w szczególności w próżniowych urządzeniach elektrycznych.

Wewnętrzna emisja polowa poprzez barierę potencjału wewnątrz substancji znalazła zastosowanie do budowy pamięci EEPROM.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]