Enkeltpersonforetak

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Enkeltpersonforetak (ENK))

Enkeltpersonforetak (ENK) to rodzaj jednoosobowej działalności gospodarczej w Norwegii[1].

Firma stanowi część majątku osobistego właściciela, który ponosi z tego tytułu pełną odpowiedzialność prawną i finansową. Założenie Enkeltpersonforetak nie wymaga uiszczenia opłaty rejestracyjnej w Brønnøysund Register Centre(inne języki), posiadania kapitału własnego i jest zwolniona z obowiązku audytu[2].

Opis[edytuj | edytuj kod]

Firmę jednoosobową można założyć poprzez wypełnienie wniosku w urzędzie Brønnøysund Register Centre(inne języki) bądź drogą elektroniczną (za pomocą portalu Altinn). Rejestracja elektroniczna wymaga posiadania stałego numeru personalnego, kodów MinID i konta na Altinn.no. Trwa około 6 dni.

Działalność jednoosobową w zależności od jej charakteru należy wpisać do określonych rejestrów:

  • Merverdiavgiftsregisteret – rejestr VAT, gdy obroty firmy w ciągu kolejnych 12 miesięcy przekroczą 50 000 NOK,
  • Foretaksregisteret – rejestr handlowy, gdy firma zajmuje się handlem lub zatrudnia ponad pięciu pracowników,
  • Aa-registeret – rejestr pracodawców, gdy firma zatrudnia pracowników[3].

W Norwegii nie ma rozdzielności między majątkiem właściciela, a majątkiem przedsiębiorstwa – za zobowiązania Enkeltpersonforetak odpowiada się całym majątkiem (danej osoby lub małżonków) w sposób nieograniczony.

Firma przedsiębiorstwa[edytuj | edytuj kod]

W nazwie przedsiębiorstwa jednoosobowego powinno znaleźć się nazwisko właściciela, które zostało wskazane we wniosku do Brønnøysund Register Centre(inne języki). Jeśli właściciel nie umieści swojego nazwiska w nazwie przedsiębiorstwa, urząd w procesie rejestracyjnym doda do nazwy imię i nazwisko danej osoby[4].

Koszty Enkeltpersonforetak[edytuj | edytuj kod]

Koszty w norweskich firmach uzależnione są od rodzaju i zakresu świadczonych usług. Przedsiębiorca zobowiązany jest do udowodnienia zasadności poniesionych kosztów.

Koszty stałe:

  • wynajem lokalu,
  • abonament telefoniczny,
  • amortyzacja, użytkowanie samochodu służbowego,
  • zatrudnianie pracowników.

Koszty zmienne:

  • materiały/towary,
  • narzędzia/urządzenia,
  • koszty podróży służbowych,
  • koszty reprezentacji
  • reklama,
  • artykuły biurowe,
  • koszty szkoleń.

Aby wyliczyć koszty prowadzenia działalności należy skorzystać z faktur kosztowych[5].

Podatek dochodowy[edytuj | edytuj kod]

Od 2019 roku podatek dochodowy w Norwegii wynosi 22% od zysku przedsiębiorstwa. Progi podatkowe regulują faktyczną wysokość podatku do zapłacenia – po ich przekroczeniu firma odprowadza większy procent podatku dochodowego.

Progi podatkowe ustanowione na rok 2019:

  • I: 174 500-245 650 NOK – + 1,9%,
  • II: 245 650-617 500 NOK – + 4,2%,
  • III: 617 500-964 800 NOK – + 13,2%,
  • IV: powyżej 964 800 NOK – + 16,2%[6].

Podatek dochodowy opłaca się w formie zaliczek, które urząd wylicza na podstawie zadeklarowanej kwoty przewidywanego zysku (overskudd), w wyznaczonych terminach:

  • 15 marca,
  • 15 maja,
  • 15 września,
  • 15 listopada[7].

Podatek VAT[edytuj | edytuj kod]

Przedsiębiorca jest zobowiązany do wpisania firmy jednoosobowej do rejestru VAT, jeśli obroty przedsiębiorstwa w ciągu kolejnych 12 miesięcy przekroczą 50 000 NOK[8] (sprzedaż towarów i usług na każdym etapie sprzedaży). Podatek VAT naliczany jest od ceny sprzedaży, a w przypadku towarów importowanych od wartości statystycznej towaru[9].

sprzedaży, a w przypadku towarów importowanych od wartości statystycznej towaru. Stawki VAT w Norwegii:

  • podstawowa: 25%,
  • zredukowana: 15% (produkty spożywcze i napoje),
  • niska: 12% (usługi transportowe, kultura – kino, radio, telewizja)[10].

Zatrudnianie pracowników[edytuj | edytuj kod]

Firmy jednoosobowe mogą zatrudniać pracowników, ponoszą wtedy związane z tym koszty – stałe i zmienne.

Koszty stałe:

  • Arbeidsgiveravgift: opłata z tytułu zatrudnienia pracownika – od 14,1% do 0% od kwoty wynagrodzenia brutto (w zależności od strefy)[11],
  • ubezpieczenie emerytalne OTP – min. 2% od kwoty wynagrodzenia brutto,
  • feriepenger[12] – 10,2% od kwoty wynagrodzenia brutto.

Koszty zmienne:

  • zasiłek chorobowy,
  • ubezpieczenie NNW,
  • szkolenia HMS itp.,
  • odzież robocza[13].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ “Enkeltpersonforetak” – Altinn.no, 25 XI 2014 [dostęp z dnia: 22 VIII 2018].
  2. ↑ „Self-Employed Business” – Ministry of Trade and Industry, 3 III 2008 [dostęp z dnia: 22 VIII 2018].
  3. ↑ „Firma w Norwegii – Zakładanie firmy w Norwegii” – Fakturasolid.no [dostęp z dnia: 24 VIII 2018].
  4. ↑ „Registration of a sole proprietorship – Name of the business”. brreg.no. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-09-04)]. – Brreg.no, 23 VIII 2018 [dostęp z dnia: 24 VIII 2018].
  5. ↑ „Firma w Norwegii” – NorwegiaConsulting.pl [dostęp z dnia: 24 VIII 2018].
  6. ↑ „Skattesatser 2019” – Regjeringen.no, 08 X 2018 [dostęp z dnia: 18 II 2019].
  7. ↑ „Podatki w Norwegii” – Pol-nor.com [dostęp z dnia: 23 VIII 2018].
  8. ↑ “Firma w Norwegii – Firma jednoosobowa” – Pol-nor.com [dostęp z dnia: 24 VIII 2018].
  9. ↑ „Podatki w Norwegii” – NorwegiaConsulting.pl, [dostęp z dnia: 24 VIII 2018].
  10. ↑ “Firma w Norwegii – Enkeltpersonforetak” – Quali.no [dostęp z dnia: 24 VIII 2018].
  11. ↑ „Arbeidsgiveravgift” – Altinn.no, 5 VI 2018 [dostęp z dnia: 22 VII 2018].
  12. ↑ „Feriepenger” – Arbeidstilsynet.no [dostęp z dnia: 24 VIII 2018].
  13. ↑ „Firma w Norwegii – Firma jednoosobowa” – Pol-nor.com [dostęp z dnia: 24 VIII 2018].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Enkeltpersonforetak&oldid=72117231”