Era paleofityczna

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Era paleofityczna – era w dziejach rozwoju roślinności na Ziemi obejmująca interwał od środkowej części syluru po środkową część permu.

Cechuje się dominacją na lądach roślin zarodnikowych, takich jak skrzypy, widłaki i paprocie. Od dewonu obecną są też coraz liczniejsze rośliny nagonasienne, zwłaszcza paprocie nasienne, później także kordaity i pierwsze iglaste (Walchia, Lebachia).

Era paleofityczna znajduje się pomiędzy erą eofityczną a erą mezofityczną.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Aleksander Jachowicz, Sonia Dybova-Jachowicz, Paleobotanika, Katowice: Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, 1994, OCLC 804113733.