Eratostenes (krater księżycowy)
14°30′N 11°18′W/14,500000 -11,300000.png) Eratostenes | |
| Ciało niebieskie | |
|---|---|
| Średnica krateru |
58 km |
| Głębokość krateru |
3,6 km |
| Wiek |
~3,2 Ga |
| Źródło nazwy | |
Położenie na mapie Księżyca  | |
| 14°30′N 11°18′W/14,500000 -11,300000
| |
Eratostenes – stosunkowo głęboki księżycowy krater uderzeniowy położony na granicy mórz księżycowych Mare Imbrium i Sinus Aestuum, na zachodnim krańcu gór Montes Apenninus. Krater posiada wyraźnie okrągły pierścień, tarasowo wznoszące się wewnętrzne stoki, położone centralnie szczyty, nierówne wnętrze, a także zewnętrzny wał skalny. Brakuje promieniście rozrzuconego wokół materiału skalnego, choć Eratostenes pokryty jest skałami wybitymi z krateru Kopernik na południowym zachodzie.
Uważa się, że krater powstał wskutek uderzenia meteorytu ok. 3,2 mld lat temu. Zderzenie to zapoczątkowało w historii Księżyca okres zwany eratosteńskim.
Kiedy promienie słoneczne oświetlają ten krater pod małym kątem, jest on dobrze widoczny dzięki cieniom rzucanym przez pierścień; jednak podczas górowania Słońca Eratostenes zlewa się z otoczeniem, przez co staje się trudny do zlokalizowania. Dodatkowo leżą na tym obszarze skały wyrzucone z Kopernika, a ich wyższe albedo działa jak rodzaj kamuflażu.
W 1924 roku William Henry Pickering zauważył ciemne plamy w kraterze, zmieniające się regularnie każdego księżycowego dnia. Wysunął on teorię, że są to migrujące stada małych form życia. Pomysł ten spotkał się z pewnym stopniem zainteresowania głównie ze względu na renomę Pickeringa.
Satelickie kratery[edytuj | edytuj kod]
Standardowo formacje te na mapach księżycowych oznacza się przez umieszczenie litery po tej stronie centralnego punktu krateru, która jest bliższa Eratostenesowi.
| Eratostenes | Szerokość | Długość | Średnica |
|---|---|---|---|
| A | 18,4° N | 8,3° W | 6 km |
| B | 18,7° N | 8,7° W | 5 km |
| C | 16,9° N | 12,4° W | 5 km |
| D | 17,5° N | 10,9° W | 4 km |
| E | 18,0° N | 10,9° W | 4 km |
| F | 17,7° N | 9,9° W | 4 km |
| H | 13,3° N | 12,2° W | 3 km |
| K | 12,9° N | 9,2° W | 5 km |
| M | 14,0° N | 13,6° W | 4 km |
| Z | 13,8° N | 14,1° W | 1 km |
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Andersson, L. E.; Whitaker, E. A., (1982). NASA Catalogue of Lunar Nomenclature. NASA RP-1097.
- Blue, Jennifer (25 lipca 2007). "Gazetteer of Planetary Nomenclature". USGS. Dostęp 5.8.2007.
- Bussey, B.; Spudis, P. (2004). The Clementine Atlas of the Moon. New York: Cambridge University Press. ISBN 0-521-81528-2.
- Elijah E. Cocks, Who's Who on the Moon: A Biographical Dictionary of Lunar Nomenclature, Josiah C. Cocks, wyd. 1st ed, Greensboro: Tudor Publishers, 1995, ISBN 0-936389-27-3, OCLC 32468980.
- McDowell, Jonathan (15 lipca 2007). "Lunar Nomenclature". Jonathan's Space Report. Dostęp 24.10.2007.
- Menzel, D. H.; Minnaert, M.; Levin, B.; Dollfus, A.; Bell, B. (1971). "Report on Lunar Nomenclature by The Working Group of Commission 17 of the IAU". Space Science Reviews 12: 136.
- Moore, Patrick (2001). On the Moon. Sterling Publishing Co.. ISBN 0-304-35469-4.
- Fred William Price, The Moon Observer's Handbook, Cambridge [Cambridgeshire]: Cambridge University Press, 1988, ISBN 0-521-33500-0, OCLC 17548914.
- Rükl, Antonín (1990). Atlas of the Moon. Kalmbach Books. ISBN 0-913135-17-8.
- Webb, Rev. T. W. (1962). Celestial Objects for Common Telescopes (6th revision ed.). Dover. ISBN 0-486-20917-2.
- Ewen Adair Whitaker, Mapping and Naming the Moon, Cambridge [England]: Cambridge University Press, 1999, ISBN 0-521-62248-4, OCLC 39633902.
- Wlasuk, Peter T. (2000). Observing the Moon. Springer. ISBN 1-85233-193-3.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- William M. Dembowski: FOCUS ON: Eratosthenes. [w:] The Lunar Observer [on-line]. Association of Lunar and Planetary Observers, marzec 2006. s. 5-10. [dostęp 2014-07-28]. (ang.).
- Eratosthenes. [w:] Gazetteer of Planetary Nomenclature [on-line]. International Astronomical Union (IAU) Working Group for Planetary System Nomenclature (WGPSN). [dostęp 2014-07-28]. (ang.).