Eustacjusz (Dimitrakiew)

Eustacjusz

Евстатий

Georgi Dimitrakiew
metropolita adrianopolski (odriński)
Kraj działania	Bułgaria
Data i miejsce urodzenia	1832 Golamo Bełowo
Data i miejsce śmierci	9 grudnia 1885 Konstantynopol
Miejsce pochówku	teren cerkwi Świętych Konstantyna i Heleny w Edirne
metropolita adrianopolski
Okres sprawowania	1885
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Bułgarski Kościół Prawosławny
Śluby zakonne	1850
Diakonat	do 1872
Prezbiterat	do 1872
Chirotonia biskupia	1872

Eustacjusz, imię świeckie Georgi Dimitrakiew (ur. 1832 w Golamym Bełowie, zm. 9 grudnia 1885 w Konstantynopolu) – biskup Egzarchatu Bułgarskiego.

Życiorys

Pochodził z rodziny kupieckiej. Kształcił się w szkołach w Pazardżiku i w Płowdiwie, następnie w wieku 18 lat został postrzyżony na mnicha w Monasterze Rylskim. W 1853 r. przeniósł się do wspólnoty klasztornej Zografu na Athosie. Uczył się w seminarium duchownym na Chalki oraz w szkole duchownej w Jassach, następnie ukończył seminarium duchowne w Kijowie, a w 1866 r. - Moskiewską Akademię Duchowną, uzyskując stopień kandydata nauk teologicznych. Z Rosji udał się do Berlina, gdzie jako wolny słuchacz uczęszczał na wykłady z zakresu filozofii, natomiast w latach 1867-1870 studiował w Paryżu medycynę. Ostatecznie wrócił do monasteru Zografu i otworzył przy nim szpital, w którym sam praktykował. Władał językami rosyjskim, francuskim, tureckim i greckim.

W 1872 r., po powstaniu Egzarchatu Bułgarskiego, został wyświęcony na biskupa w jego jurysdykcji i mianowany metropolitą pelagonijskim, z katedrą w Bitoli. Władze tureckie nie zgodziły się jednak na jego wyjazd do Bitoli, gdyż w mieście funkcjonowała już eparchia Patriarchatu Konstantynopolitańskiego, a jego hierarchowie nie zgodzili się na to, by równolegle zaistniała struktura przeznaczona dla prawosławnych Bułgarów i Macedończyków.

W 1874 r. Eustacjusz otrzymał nową nominację, na metropolitę niszawskiego z katedrą w Pirocie. Miejscowi wierni prawosławni byli podzieleni na Serbów i Bułgarów, każda grupa opowiadała się za wcieleniem miasta do własnego państwa narodowego, a także do odpowiedniego autokefalicznego Kościoła prawosławnego. Pirot na mocy pokoju w San Stefano powinien znaleźć się w granicach Księstwa Bułgarii, jednak w 1877 r. wkroczyły do niego wojska serbskie. Metropolita Eustacjusz natychmiast znalazł się w konflikcie z nową serbską administracją, domagając się przekazania miasta Bułgarii. Pisał do tymczasowych przedstawicieli władz rosyjskich w Bułgarii z prośbą o interwencję. Starał się również wykorzeniać typowo serbskie obyczaje liturgiczne i paraliturgiczne, w tym zwyczaj świętowania slavy. Wiosną 1878 r. został aresztowany i odesłany do Kragujevca. Odzyskał wolność dzięki pośrednictwu Rosji. Kongres berliński przyznał Pirot i Niš Serbii. Wówczas Eustacjusz odszedł z katedry.

W 1879 r. był deputowanym bułgarskiego zgromadzenia konstytucyjnego, które przyjęło ustawę zasadniczą Księstwa Bułgarii. Następnie przez pewien czas kierował jako rektor szkołą teologiczną w Samokowie. Od 1883 do 1885 r. służył w Konstantynopolu w parafii Egzarchatu Bułgarskiego, w 1885 r. zarządzał krótko eparchią adrianopolską (odrińską) Egzarchatu. W tym samym roku zmarł i został pochowany w sąsiedztwie bułgarskiej cerkwi katedralnej w Edirne.