Przejdź do zawartości

Ewa Pajor

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ewa Pajor
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

3 grudnia 1996
Uniejów

Wzrost

167 cm

Pozycja

napastniczka

Informacje klubowe
Klub

FC Barcelona

Numer w klubie

9

Kariera juniorska
Lata Klub
2004–2009 Orlęta Wielenin
2009–2012 Medyk Konin
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
2012–2015 Medyk Konin 60 (64)
2015–2024 VfL Wolfsburg 121 (96)
2024– FC Barcelona 2 (2)
W sumie: 183 (162)
Kariera reprezentacyjna[b]
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
2009–2011 Polska Polska U-15 3 (0)
2011–2013 Polska Polska U-17 18 (15)
2013–2014 Polska Polska U-19 7 (7)
2013– Polska Polska 75 (59)
W sumie: 103 (81)
  1. ↑ Aktualne na: 17 czerwca 2024. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
  2. ↑ Aktualne na: 5 grudnia 2023.
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Polska
Mistrzostwa Europy U-17
I miejsce Szwajcaria 2012 piłka nożna
Multimedia w Wikimedia Commons

Ewa Pajor (ur. 3 grudnia 1996 w Uniejowie[1][2][3]) – polska piłkarka, występująca na pozycji napastniczki, w latach 2015–2024 w Wolfsburgu, od 2024 w Barcelonie Femeni. Reprezentantka Polski.

Kariera klubowa

[edytuj | edytuj kod]

Piłkarka pochodzi z Pęgowa koło Uniejowa. Treningi piłkarskie rozpoczynała w wieku 8 lat w Orlętach Wielenin. Po ukończeniu Szkoły Podstawowej im. płk. pil. Szczepana Ścibiora w Wieleninie przeniosła się do Konina, gdzie rozpoczęła treningi w Medyku Konin. 14 kwietnia 2012 roku zadebiutowała w Ekstralidze, wchodząc do gry w 55. minucie meczu przeciwko drużynie AZS PSW Biała Podlaska (3:0). W swym debiucie strzeliła dwie bramki, pierwszą dwie minuty po wejściu na boisko. Ponadto została także najmłodszą piłkarką, jaka kiedykolwiek zagrała w Ekstralidze (miała wówczas 15 lat i 133 dni)[4]. Aby móc wystąpić w tym spotkaniu potrzebne było specjalne pozwolenie od PZPN-u, gdyż przepisy zezwalają na grę zawodniczkom, które ukończyły 16 lat[5]. W sezonie 2012/2013 wraz z Medykiem zdobyła wicemistrzostwo oraz Puchar Polski. W meczu finałowym przeciwko RTP Unii Racibórz, wygranym 2:1, zawodniczka strzeliła obie bramki dla swojej drużyny[6]. Sezony 2013/2014 i 2014/2015 okazały się być dla niej jeszcze bardziej udane, razem z Medykiem Konin podwójnie sięgnęła po mistrzostwo i Puchar Polski. Swój ostatni mecz w barwach konińskiej drużyny rozegrała, kiedy to Medyk pokonał w finale Pucharu Polski GKS Górnik Łęczna 5:0 (Pajor ustrzeliła w tym meczu hat-tricka). Łącznie dla seniorskiej drużyny Medyka we wszystkich oficjalnych spotkaniach zdobyła 74 bramki[7], z czego 64 w ekstralidze (w 60 występach)[8].

W czerwcu 2015 podpisała dwuletni kontrakt z VfL Wolfsburg[9][10], który następnie przedłużyła w grudniu 2017 roku. Nowy kontrakt obowiązywał do 30 czerwca 2020 roku[11]. Gdy w 2020 roku podpisała nowy kontrakt z Wolfsburgiem, znalazła się w nim rekordowa wówczas kwota odstępnego: milion euro[12].

W sezonie 2018/19 piłkarka zdobyła Mistrzostwo Niemiec, Puchar Niemiec a także, strzelając 24 gole w 19 meczach, tytuł królowej strzelczyń Bundesligi[13].

W czerwcu 2024 podpisała trzyletni kontrakt z FC Barcelona[14].

Kariera reprezentacyjna

[edytuj | edytuj kod]

Na rozegranych w czerwcu 2013 roku Mistrzostwach Europy do lat 17 wraz z reprezentacją Polski U-17 zdobyła złoty medal[15]. 9 października otrzymała nagrodę UEFA Under-17 Golden Player dla najlepszej piłkarki w Europie do lat 17.

W seniorskiej reprezentacji Polski zadebiutowała pod wodzą selekcjonera Wojciecha Basiuka, w meczu Polska – Czechy, rozegranym w ramach turnieju towarzyskiego Balaton Cup na Węgrzech, 20 sierpnia 2013 roku. Pajor zameldowała się na boisku dopiero w 75 minucie, ale już w minutę po wejściu wywalczyła rzut karny, który na bramkę udało się zamienić Patrycji Pożerskiej, a w 84 minucie sama wpisała się na listę strzelczyń po akcji indywidualnej[16].

6 września 2022 strzelając trzy gole reprezentacji Kosowa stała się najskuteczniejszą strzelczynią w historii reprezentacji Polski, wyprzedzając Martę Otrębską. Łącznie ma na koncie 51 bramek[17][18].

Sukcesy

[edytuj | edytuj kod]
Reprezentacyjne
  • Mistrzostwo Europy do lat 17 (2013)
Klubowe
  • Puchar Polski (2012/13, 2013/14, 2014/15)
  • Wicemistrzostwo Polski (2012/13)
  • Mistrzostwo Polski (2013/14, 2014/15)
  • Finał Ligi Mistrzyń (2015/16, 2017/18, 2019/20)
  • Puchar Niemiec (2015/16, 2016/17, 2017/18, 2018/19, 2019/20, 2020/21, 2021/22, 2022/23[19], 2023/24)
  • Mistrzostwo Niemiec (2016/17, 2017/18, 2018/19, 2019/20, 2021/22)
Indywidualne
  • UEFA Under-17 Golden Player
  • Piłkarka roku 2018, 2019 i 2022 w plebiscycie tygodnika „Piłka Nożna”
  • Królowa strzelczyń Bundesligi (2018/2019, 2023/2024)
  • Królowa strzelczyń Ligi Mistrzyń UEFA (2022/2023)
Inne
  • W 2021 roku polski „Forbes Women” umieścił Ewę Pajor w zestawieniu setki kobiet, które wyróżniły się w 2021 roku[20].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Ewa Pajor, [w:] Yvette Żółtowska-Darska, Oni są super : 40 historii o ludziach, którzy znaleźli pomysł na siebie, Warszawa: Wydawnictwo Agora, 2022, s. 127, ISBN 978-83-268-3667-1.
  2. ↑ Ewa Pajor [online], SoccerDonna [dostęp 2023-04-12] (niem.).
  3. ↑ Biografia-Ewa Pajor [online], Ewa Pajor, 2018 [dostęp 2023-04-12].
  4. ↑ Polska – Ewa Pajor. olimpiko.pl. [dostęp 2013-06-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-09)]. (pol.).
  5. ↑ Dwie bramki Ewy Pajor Wymarzony debiut w ekstralidze piłki nożnej kobiet.. uniejow.pl, 16 kwietnia 2012. [dostęp 2013-06-30]. (pol.).
  6. ↑ Piłkarki Medyka zdobyły Puchar Polski. www.epoznan.pl, 17 czerwca 2013. [dostęp 2013-06-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-11-02)]. (pol.).
  7. ↑ http://ewa-pajor.com
  8. ↑ Pierwsza godzina Pajor w Bundeslidze. pilkakobieca.pl, 2017-02-15. [dostęp 2019-09-24]. (pol.).
  9. ↑ Ewa Pajor wechselt nach Wolfsburg. vfl-wolfsburg.de, 2015-06-25. [dostęp 2015-06-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-06-26)]. (niem.).
  10. ↑ Ewa Pajor przeszła do VfL Wolfsburg. Podpisała dwuletni kontrakt z Wilczycami. sport.pl, 2015-06-25. [dostęp 2015-06-25]. (pol.).
  11. ↑ Oficjalnie: Ewa Pajor przedłużyła kontrakt z Wolfsburgiem [online], nowinkitransferowe.pl [dostęp 2018-06-07] (pol.).
  12. ↑ Karolina Wasielewska, Polka gola! O kobietach w futbolu, Warszawa: Wydawnictwo Krytyki Politycznej, 2024, s. 6, ISBN 978-83-67805-43-8.
  13. ↑ Radosław Przybysz: Ewa Pajor – pierwsza taka królowa strzelczyń od lat. TVP Sport, 2019-05-14. [dostęp 2019-05-19]. (pol.).
  14. ↑ Ewa Pajor dołączyła do FC Barcelona. Wielki transfer stał się faktem [online], sport.tvp.pl, 17 czerwca 2024 [dostęp 2024-06-17] (pol.).
  15. ↑ Nadzieja polskiej piłki okrzyknięta Messim, ale woli Ronaldo. pilka-nozna.przegladsportowy.pl, 30 czerwca 2013. [dostęp 2013-06-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-14)]. (pol.).
  16. ↑ Niesamowity debiut Ewy Pajor w dorosłej reprezentacji Polski Reprezentacja MŚ 2018 [online], www.sport.pl [dostęp 2018-06-07] (pol.).
  17. ↑ To już najlepsza strzelczyni w historii reprezentacji Polski. Ewa Pajor pobiła rekord [online], sportowefakty.wp.pl [dostęp 2022-09-07] (pol.).
  18. ↑ Ewa Pajor [online], soccerdonna.de [dostęp 2022-09-07] (niem.).
  19. ↑ Ewa Pajor i Katarzyna Kiedrzynek w barwach VfL Wolfsburg zdobyły Puchar Niemiec [online], Meczyki.pl [dostęp 2023-05-19] (pol.).
  20. ↑ Kobiety Forbes Women 2021 [online], Forbes.pl [dostęp 2024-04-18] (pol.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Piłkarka Roku w Polsce (Piłka Nożna)
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ewa_Pajor&oldid=74904115”