Filip Schleicher

Filip Schleicher
	; Filip Schleicher (przed 1913)
Data urodzenia	1870
Data i miejsce śmierci	22 lutego 1932 ; Lwów
Zawód, zajęcie	adwokat
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Filip Schleicher (ur. 1870, zm. 22 lutego 1932 we Lwowie) – polski prawnik pochodzenia żydowskiego, radny i wiceprezydent Lwowa.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Z wykształcenia był prawnikiem i lekarzem. Z zawodu był adwokatem^[1]. W 1908 został wybrany radnym miejskim we Lwowie^[1]. W radzie i w prezydium reprezentował ludność żydowską^[1]. W kwietniu 1913 został wybrany III wiceprezydentem miasta Lwowa^[1].

Podczas I wojny światowej po inwazji rosyjskiej 20 czerwca 1915 został przymusowo wywieziony przez władze rosyjskie do Kijowa w grupie zakładników^[2]. W lutym 1918 został jednym ze stu członków Tymczasowej Rady Miejskiej we Lwowie^[3]. Podczas wojny polsko-ukraińskiej nie zaprzestał swojej działalności, otrzymał wówczas propozycję objęcia funkcji członka rządu Zachodnioukraińskiej Republiki Ludowej, ale odmówił. Członek Komitetu Obywatelskiego i Polskiego Komitetu Narodowego we Lwowie w listopadzie 1918^[4]. Został członkiem powołanego 23 listopada 1918 Tymczasowego Komitetu Rządzącego we Lwowie^[5]. Założyciel Unii Narodowo-Państwowej w 1922^[6].

W niepodległej II Rzeczypospolitej był radnym nieprzerwanie do 1927. Po 1918 pełnił także funkcję wiceprezydenta miasta.

2 maja 1923 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski^[7].

Wspólnie ze swoim szwagrem płk. dr. Teofilem Bardachem był właścicielem kamienicy czynszowej, leżącej naprzeciw wejścia do katedry lwowskiej^[8].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c ^d Trzeci wiceprezydent m. Lwowa. „Nowości Illustrowane”. Nr 17, s. 4, 26 kwietnia 1913.
↑ Wspomnienia b. zakładników rosyjskich. „Nowości Illustrowane”. Nr 27, s. 5, 4 lipca 1925.
↑ Tymczasowa Rada Miejska we Lwowie. „Gazeta Lwowska”. Nr 31, s. 4, 7 lutego 1918.
↑ Eugeniusz Romer, Pamiętnik Paryski 1918-1919, t. I, Warszawa 2010, s. 34.
↑ Agnieszka Biedrzycka: Kalendarium Lwowa 1918–1939. Kraków: 2012, s. 1-2. ISBN 97883-242-1542-3.
↑ Deklaracja programowa. [Inc.:] Polska jako naród ani na chwilę nie przestawała istnieć [...] : 28 czerwca 1922 r. / [Unia Narodowo-Państwowa]
↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 29.
↑ Gutowski 2004 ↓, s. 18.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Wacław Wierzbieniec Żydzi w samorządach miejskich Lwowa, Przemyśla i Rzeszowa w latach 1918-1939 Studia Judaica 2011;
Kurier Lubelski nr. 54, 23 lutego 1932 s. 1
Gene Gutowski: Od Holocaustu do Hollywood. Kraków: Wydawnictwo Literackie, 2004, s. 1-392. ISBN 83-08-03549-3.

[NI-1] Trzeci wiceprezydent m. Lwowa. „Nowości Illustrowane”. Nr 17, s. 4, 26 kwietnia 1913.

[2] Wspomnienia b. zakładników rosyjskich. „Nowości Illustrowane”. Nr 27, s. 5, 4 lipca 1925.

[3] Tymczasowa Rada Miejska we Lwowie. „Gazeta Lwowska”. Nr 31, s. 4, 7 lutego 1918.

[4] Eugeniusz Romer, Pamiętnik Paryski 1918-1919, t. I, Warszawa 2010, s. 34.

[5] Agnieszka Biedrzycka: Kalendarium Lwowa 1918–1939. Kraków: 2012, s. 1-2. ISBN 97883-242-1542-3.

[6] Deklaracja programowa. [Inc.:] Polska jako naród ani na chwilę nie przestawała istnieć [...] : 28 czerwca 1922 r. / [Unia Narodowo-Państwowa]

[7] Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 29.

[CITEREFGutowski200418-8] Gutowski 2004 ↓, s. 18.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]