Fontanna Garniec w Nowogrodźcu

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Fontanna Garniec w Nowogrodźcu
Ilustracja
Widok ogólny
Państwo

 Polska

Województwo

 dolnośląskie

Miejscowość

Nowogrodziec

Adres

Rynek

Typ budynku

fontanna

Architekt

Jerzy Buchwald / Andrzej Trzaska

Wysokość całkowita

3,34 / 3,3 m

Wysokość do dachu

5 m

Rozpoczęcie budowy

1933 / 2013

Ukończenie budowy

13.08.2013

Położenie na mapie Nowogrodźca
Mapa konturowa Nowogrodźca, w centrum znajduje się punkt z opisem „Fontanna Garniec w Nowogrodźcu”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po lewej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Fontanna Garniec w Nowogrodźcu”
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego
Mapa konturowa województwa dolnośląskiego, po lewej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Fontanna Garniec w Nowogrodźcu”
Położenie na mapie powiatu bolesławieckiego
Mapa konturowa powiatu bolesławieckiego, na dole nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Fontanna Garniec w Nowogrodźcu”
Położenie na mapie gminy Nowogrodziec
Mapa konturowa gminy Nowogrodziec, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Fontanna Garniec w Nowogrodźcu”
Ziemia51°11′48,7″N 15°23′52,2″E/51,196861 15,397833

Fontanna Garniecfontanna znajdująca się na Rynku w Nowogrodźcu (powiat bolesławiecki).

Garniec z 1933[edytuj | edytuj kod]

W 1933, dla uczczenia 700-lecia założenia Nowogrodźca, syn miejscowego garncarza, 24-letni Jerzy Buchwald stworzył z lokalnie wydobywanej gliny garniec o objętości 8702 litrów i wysokości 3,34 metra. Z uwagi na rozmiary wystąpił wówczas problem z wypaleniem garnca, ponieważ nie było w mieście odpowiednich rozmiarów pieca. Rzeźbę wysuszono zatem i utwardzono za pomocą płomieni i pomalowano na brązowo. Na boku umieszczono napis: Największy garniec na świecie. Wykonany w jubileusz 1933 roku przez Jerzego Buchwalda. Pojemność 8702 litry. Wielki Garniec (niem. Groβe Topf) uległ zniszczeniu w 1945 w niejasnych okolicznościach[1].

Garniec z 2013[edytuj | edytuj kod]

Obecny obiekt odsłonięto 18 sierpnia 2013. Prace budowlane trwały kilka miesięcy. Projekt opracował i wykonał absolwent Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu, Andrzej Trzaska (malarz mieszkający w Gdańsku). Wspomagała go artystka plastyk Barbara Bednarowicz. Elementy (następnie zmontowane, sklejone i wzmocnione) wypalono w Ceramice Przyborsk u Stanisława Żąłny. Drugie wypalanie odbyło się po szkliwieniu. Wysokość rzeźby wynosi 3,3 metra, a wysokość całkowita to 5 metrów. W cokole pomieszczono instalacje wodno-kanalizacyjne i oświetleniowe[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]