Franciszek Pajerski (1891–1931)

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Franciszek Pajerski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

21 października 1891
Nowy Targ

Data i miejsce śmierci

4 września 1931
Warszawa

Miejsce spoczynku

Cmentarz w Nowym Targu

Zawód, zajęcie

prawnik

Narodowość

polska

Tytuł naukowy

doktor

Odznaczenia
Srebrny Krzyż Zasługi
Multimedia w Wikimedia Commons

Franciszek Pajerski (ur. 21 października 1891 w Nowym Targu, zm. 4 września 1931 w Warszawie) – polski prawnik, urzędnik ministerialny, działacz społeczny, publicysta.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 21 października 1891 w Nowym Targu w rodzinie góralskiej Piotra i Marianny z Rajskich[1].

Ukończył Akademię Handlową w Wiedniu uzyskując tytuł doktora praw. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Został awansowany do stopnia podporucznika rezerwy piechoty ze starszeństwem z 1 czerwca 1919[2][3]. W 1923, 1924, jako oficer rezerwowy był przydzielony do 1 Pułku Strzelców Podhalańskich w garnizonie Nowy Sącz[4][5]. Został urzędnikiem służby państwowej II Rzeczypospolitej. Powołany na stanowisko radcy w Ministerstwie Pracy i Opieki Społecznej.

Był aktywnym działaczem Związku Podhalan[6][7], sekretarzem ogniska warszawskiego ZP, członkiem Towarzystwa Przyjaciół Bukowiny[8], w którym pełnił funkcję II sekretarza[9]. Złożył akces do powołanego w 1925 Komitetu Witkiewiczowskiego[10][11].

Publikował w „Ilustrowanym Kuryerze Codziennym”[12], „Gazecie Robotniczej”[13]. W 1928 w stacji warszawskiej Polskiego Radia wygłosił odczyt nt. Bajek Sabały[14].

Zmarł 4 września 1931[9] w Warszawie po opóźnionej operacji wskutek zapalenia wyrostka robaczkowego. Został pochowany na cmentarzu przy kościele św. Anny w Nowym Targu.

Jego bratem był Jakub Pajerski, oficer Wojska Polskiego[15].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Franciszek Pajerski. e-kartoteka.net. [dostęp 2015-12-14].
  2. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 581.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 518.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 378.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 327.
  6. ↑ Franciszek Pajerski. Około sprawy podhalańskiej. „Gazeta Podhalańska”, s. 2–5, nr 50 z 12 grudnia 1926. 
  7. ↑ A. Łaś. Listy. „Gazeta Podhalańska”, s. 6–7, nr 50 z 12 grudnia 1926. 
  8. ↑ Z Towarzystwa Przyjaciół Bukowiny. Działalność w roku 1930/31. „Gazeta Podhalańska”, s. 2, nr 41 z 11 października 1931. 
  9. ↑ a b Działalność Towarzystwa Przyjaciół Bukowiny w roku 1931/32. „Gazeta Podhalańska”, s. 4, nr 45 z 6 listopada 1932. 
  10. ↑ Komitet Witkiewiczowski. „Zakopane i Tatry”, s. 30, nr 4 z 16 sierpnia 1931. 
  11. ↑ Co dotąd zdziałał Komitet Witkiewiczowski?. „Barwa i Rysunek”, s. 62, nr 7 z października 1931. 
  12. ↑ Emigracja polska we Francji. „Polak”, s. 2, nr 195 z 27 sierpnia 1925. Narodowa Partia Robotnicza. 
  13. ↑ Franciszek Pajerski. Niemieckie ubezpieczenie górnicze a polscy renciści. „Gazeta Robotnicza”, s. 7, nr 283 z 10 grudnia 1927. 
  14. ↑ Radio. Bajki Sabały przez radio. „Kurjer Warszawski”, s. 6, nr 144 z 25 maja 1928. 
  15. ↑ Jan Gałdyn. Onoby to było – zeby było... Ostatnie słowa śp. Dr. Franciszka Pajerskiego. „Gazeta Podhalańska”, s. 3, nr 44 z 1 listopada 1931. 
  16. ↑ M.P. z 1930 r. nr 116, poz. 171 „za zasługi na polu organizacji i rozwoju sportu narciarskiego oraz około organizacji międzynarodowych zawodów narciarskich w r. 1929”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Franciszek_Pajerski_(1891–1931)&oldid=71780876”