Frankolin górski
| Scleroptila psilolaema[1] | |||
| (G. R. Gray, 1867) | |||
 Osobnik z podgatunku nominatywnego | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Plemię | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
frankolin górski | ||
| Synonimy | |||
|
| |||
| Podgatunki | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | |||
 | |||
Frankolin górski[4] (Scleroptila psilolaema) − gatunek średniej wielkości afrykańskiego ptaka z rodziny kurowatych (Phasianidae). Osiadły.
Systematyka
[edytuj | edytuj kod]Tradycyjnie wyróżnia się dwa podgatunki S. psilolaema[5][6][7]:
- S. psilolaema psilolaema – frankolin górski – środkowa i południowa Etiopia.
- S. psilolaema elgonensis – frankolin rdzawobrzuchy – wschodnia Uganda do centralnej Kenii.
Niektórzy, np. autorzy Kompletnej listy ptaków świata czy IUCN, uznają frankolina rdzawobrzuchego za osobny gatunek S. elgonensis[4][8].
Charakterystyka
[edytuj | edytuj kod]Morfologia
[edytuj | edytuj kod]Wygląd zewnętrzny: Ptak o pokroju zbliżonym do kuropatwy. Od pokrewnych gatunków odróżnia się czarnymi paskami na końcach lotek pierwszorzędowych. Podgatunek S. p. elgonensis ma bardziej rdzawy spód.
Rozmiary: długość ciała: ok. 32 cm
Masa ciała: dwa schwytane samce ważyły 510 g i 530 g, dwie samice 370 g i 510 g
Występowanie
[edytuj | edytuj kod]Środowisko
[edytuj | edytuj kod]Górskie tereny trawiaste i wrzosowiska, 1800–4000 m n.p.m.
Zasięg występowania
[edytuj | edytuj kod]Etiopia, Uganda i Kenia.
Rozród
[edytuj | edytuj kod]Gatunek najprawdopodobniej monogamiczny. Obserwowano stadka złożone z 4–5 osobników młodych i dorosłych.
Status, zagrożenie i ochrona
[edytuj | edytuj kod]Status według kryteriów Czerwonej księgi gatunków zagrożonych IUCN: gatunek bliski zagrożenia (NT – near threatened). Trend liczebności populacji uznaje się za spadkowy[3]. Frankolin rdzawobrzuchy, uznawany przez IUCN za osobny gatunek, również zaliczany jest do kategorii NT i wykazuje spadkowy trend liczebności populacji[8].
Znaczenie w kulturze człowieka
[edytuj | edytuj kod]W Ugandzie intensywnie poluje się na ten gatunek w celu zdobycia mięsa.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Scleroptila psilolaema, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b Francolinus psilolaemus, [w:] Integrated Taxonomic Information System [dostęp 2013-10-26] (ang.).
- ↑ a b Scleroptila psilolaema, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ a b Systematyka i nazewnictwo polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Plemię: Gallini Brehm,CL, 1831 (wersja 2020-07-21). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-08-26].
- ↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Pheasants, partridges, francolins. IOC World Bird List (v10.2). [dostęp 2020-08-26]. (ang.).
- ↑ Moorland Francolin (Francolinus psilolaemus). IBC: The Internet Bird Collection. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-23)]. (ang.).
- ↑ Paweł Mielczarek, Włodzimierz Cichocki. Polskie nazewnictwo ptaków świata. „Notatki Ornitologiczne”. Tom 40. Zeszyt specjalny, 1999. ISSN 0550-0842.
- ↑ a b BirdLife International, Scleroptila elgonensis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [dostęp 2020-08-26] (ang.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- P. J. K. McGowan: Family Phasianidae (Pheasants and Partridges). W: Josep del Hoyo, Andrew Elliott, Jordi Sargatal: Handbook of the Birds of the World. Cz. 2: New World Vultures to Guineafowl. Barcelona: Lynx Edicions, 1994, s. 494. ISBN 84-87334-15-6. (ang.).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Zdjęcia i nagrania audiowizualne. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).