Funkcja Cobba-Douglasa

Funkcja Cobba-Douglasa − przedstawienie zależności produkcji od zasobów pracy i kapitału, często stosowane w ekonomii jako funkcja produkcji. Została sformułowana przez Knuta Wicksella i przetestowana na danych statystycznych przez Paula Douglasa i Charlesa Cobba w 1928 roku.

Oryginalnie sformułowana jako funkcja powyższych dwóch zmiennych:

$F(K,L)=aK^{\alpha }L^{\beta },\quad K,L\geqslant 0,$

gdzie:

$K$ – nakład kapitału,

$L$ – nakład pracy potrzebny do wytworzenia $Y=F(K,L)$ jednostek produktu,

$a$ – parametr skalujący.

Funkcja zachowuje zasadę malejących przychodów – każda kolejna jednostka jednego z zasobów bez wzrostu zasobu drugiego skutkuje mniejszym przyrostem produkcji.

W klasycznej funkcji Cobba-Douglasa $\alpha +\beta =1$, co skutkuje brakiem efektów skali (wzrost $K$ i $L$ o 100% spowoduje wzrost $Y$ także o 100%). Założenie to jest postulatem części makroekonomistów, argumentujących, że z jednej strony w całej gospodarce nie ma niekorzyści skali, bo zakłady pracy można po prostu kopiować, z drugiej jednak strony istnieje wiele zakładów pracy, które osiągnęły już optymalną wielkość.

Zdjęcie ostatniego założenia daje funkcję typu Cobba-Douglasa. W przypadku $\alpha +\beta >1$ mamy korzyści skali, w odwrotnym przypadku są ujemne skutki skali.

W uogólnieniu funkcja Cobba-Douglasa – to funkcja wielu zmiennych wyrażająca się wzorem

$F(X_{1},X_{2},\dotsc ,X_{N})=a\prod _{i=1}^{N}X_{i}^{\alpha _{i}}$

określona dla $X_{1},X_{2},\dotsc ,X_{N}\geqslant 0.$

Funkcja posiada następujące własności:

1. jest nieujemna,
2. jest rosnąca,

a gdy $\sum _{i=1}^{N}{\alpha _{i}}=1$

1. funkcja jest homogeniczna stopnia pierwszego, tj. $\forall z>0\colon F(zX_{1},zX_{2},\dotsc ,zX_{N})=zF(X_{1},X_{2},\dotsc ,X_{N}),$

co daje stałe przychody względem skali produkcji.