Przejdź do zawartości

Garłacz pomorski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Garłacz pomorskirasa gołębi, zaliczana do grupy IV – dęte.

Powstanie rasy

[edytuj | edytuj kod]
Garłacze Pomorskie, od lewej: młody (kilkumiesięczny) w kolorze groch w rysunku, kolejny to samiec z 2015 roku w kolorze niebieski w rysunku – gołębie z hodowli Arkadiusza Niełacnego

Dokładne informacje o powstaniu tej rasy są sprzeczne w różnych opracowaniach[których], nawet w literaturze niemieckiej. Jednak w książce Hansa Joachima Schille Bildschöne Taubenrassen[1] można odnaleźć informację, że rasa ta powstała na niemieckim Przedpomorzu i Rugii. W celu uzyskania garłacza pomorskiego wg wspomnianej powyżej książki posłużono się garłaczami z Gent, garłaczami angielskimi oraz holenderskimi.

Wrażenie ogólne

[edytuj | edytuj kod]

Bardzo duży, szeroki, mocny, masywnie rozbudowany korpus, dumny, utrzymujący postawę pod kątem od 45 do 60 stopni, nogi usadowione w środku korpusu, szeroko stojący, z mocno opierzonymi nogami i dużymi łapciami.

Wzorzec – cechy rasowości

[edytuj | edytuj kod]
Głowa: Mocna, czoło niezbyt wysokie.
Oczy: Przy białych, barwnoogoniastych i pstrokatych – ciemne, przy pozostałych kolorach – żółte do pomarańczowych.
Brew: Delikatna i wąska, dopasowana do koloru upierzenia.
Dziób: Długi i mocny, lekko położony na wolu; przy białych, barwnoogoniastych, żółtych i żółto – płowych koloru cielistego, przy pozostałych kolorach upierzenia ciemny do czarnego. Woskówki delikatnie rozwinięte.
Szyja: Długa, gardło duże i w pełni nadęte, ku górze wydęcie mocno wysunięte, bez wcięcia w talii wchodzi w pierś.
Pierś: Szeroka i mocna, bez talii.
Plecy: Tył bardzo szeroki, w ramionach tylko niewiele wypełnione, ukośnie opadające.
Skrzydła: Mocne, z szerokimi piórami, dobrze przylegającymi do korpusu, dotykają prawie końca ogona, spoczywają na ogonie ale nie mogą się krzyżować.
Ogon: Szeroki i długi, jednak nie za długi, dlatego aby przednia część korpusu nie wyglądała za krótka.
Nogi: Mocne, długie, szeroko stojące, uda z długimi sępimi piórami, nogi z długimi, szerokimi piórami i łapciami.
Upierzenie: Długie, szerokie, obficie rozwinięte, mocno przylegające.

Rodzaje kolorów

[edytuj | edytuj kod]

Przy sercatych czarnych, czerwonych, żółtych, niebieskich, niebieskich – groch, ciemny – groch, niebiesko – płowych, czerwono – płowych, żółto – płowych. Białe z niebieskim albo czarnym ogonem.

Tygrysowate i pstrokate w kolorze czarnym, czerwonym, żółtym i niebieskim.

Jednokolorowe: białe, czarne, niebieskie z czarnymi pasami, niebieskie grochy.

Kolor i rysunek

[edytuj | edytuj kod]

Wszystkie kolory muszą być równomierne i czyste, prawidłowo ostre. Przy sercatych występuje plama w formie półksiężyca (serce), która nie powinna sięgać oczu, ponadto brzuch, upierzenie ud i łapcie, grzbiet i 7 – 10 lotek białe. Ogon jest przy czarnych, niebieskich, niebieskich grochów, niebiesko – płowych – kolorowy, przy czarnych, żółtych, czerwonych i żółto – płowych jest jasny. Róże na skrzydłach nie są dopuszczalne. Przy czarnych i niebieskoogoniastych tylko ogon jest kolorowy, przy wszystkich innych kolorach jest biały. Tygrysowate mają białe i kolorowe pióra, występują na całym korpusie równomiernie. Podobnie w lotkach i pióra w ogonie są też kolorowe. Pstrokate mają równomierny podział barwnych i białych partii piór przez cały korpus, również lotki i ogon. Lotki i pióra w ogonie mogą być w kolorze podstawowym jak i białe.

Duże błędy

[edytuj | edytuj kod]

Wszystkie kolory muszą być równomierne i czyste, prawidłowo ostre. Przy sercatych występuje plama w formie półksiężyca (serce), która nie powinna sięgać oczu, ponadto brzuch, upierzenie ud i łapcie, grzbiet i 7 – 10 lotek białe. Ogon jest przy czarnych, niebieskich, niebieskich grochów, niebiesko – płowych – kolorowy, przy czarnych, żółtych, czerwonych i żółto – płowych jest jasny. Róże na skrzydłach nie są dopuszczalne. Przy czarnych i niebieskoogoniastych tylko ogon jest kolorowy, przy wszystkich innych kolorach jest biały. Tygrysowate mają białe i kolorowe pióra, występują na całym korpusie równomiernie. Podobnie w lotkach i pióra w ogonie są też kolorowe. Pstrokate mają równomierny podział barwnych i białych partii piór przez cały korpus, również lotki i ogon. Lotki i pióra w ogonie mogą być w kolorze podstawowym jak i białe.

Uwagi do oceny

[edytuj | edytuj kod]

Figura i postawa – długość i szerokość figury, kształt gardła, uda i opierzenie nóg (łapcie) – kolor – rysunek – oczy, dziób i ich kolor – ogólny wygląd.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Hans Joachim Schille, Bildschöne Taubenrassen, 2001.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]