Przejdź do zawartości

Gotowość bojowa

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Gotowość bojowa – zdolność wojsk do podjęcia w określonym czasie działań bojowych. Poziom gotowości bojowej zależy od stanu morale wojsk, poziomu ich wyszkolenia i wyposażenia, stanu ukompletowania, stopnia zabezpieczenia materiałowego i technicznego oraz gotowości alarmowej i mobilizacyjnej. W niektórych rodzajach wojsk i sił zbrojnych rozróżnia się kilka stanów gotowości bojowej ustalonych odpowiednimi instrukcjami, regulaminami i rozkazami[1].

Stany gotowości bojowej

[edytuj | edytuj kod]

W 2018[2][a]

  • Stan stałej gotowości bojowej
Stała GB polega na wykonywaniu zadań bojowych i mobilizacyjnych przez oddziały o niepełnych stanach oraz gotowość do sprawnego mobilizacyjnego rozwinięcia jednostek nowo formowanych i wydzieleniu ludzi do rozwijania bazy mobilizacyjnej[4].
  • Stan podwyższonej gotowości bojowej
Istotą podwyższonej GB jest stworzenie dogodnych warunków do sprawnego osiągania wyższych stanów gotowości bojowej. Realizowana jest pod pozorem ćwiczeń, kontroli oraz obsługi uzbrojenia i sprzętu lub innych zamierzeń szkoleniowych w miejscu stałej dyslokacji i w rejonach pełnienia dyżurów bojowych. W tym czasie zwiększa się ilość sił i środków w jednostce, ogranicza podróże służbowe i urlopy, wzmacnia ochronę dowództw, sztabów, stanowisk dowodzenia oraz obiektów wojskowych, odwołuje się przebywających poza jednostkami żołnierzy do macierzystych oddziałów. Można też zatrzymać w jednostkach przeszkalanych żołnierzy rezerwy, będących na przydziałach mobilizacyjnych lub wydawać wyznaczonym żołnierzom broń osobistą[5].
  • stan gotowości bojowej – zagrożenie wojenne
Gotowość bojowa zagrożenia wojennego to osiągnięcie gotowości do osłony zarówno granicy państwowej, jak i własnego terytorium. W tym stanie gotowości mobilizowane są jednostki wojskowe i realizowane przedsięwzięcia związane z osiągnięciem zdolności do działania głównych sił obronnych. W wojskach utrzymuje powyżej 80% stanu ewidencyjnego żołnierzy w gotowości do rozpoczęcia działań w czasie krótszym niż 12 godzin. Jednostki pobierają uzbrojenie i sprzęt oraz środki bojowe przechowywane poza MSD, wydawana jest żołnierzom amunicja, środki opatrunkowe i pakiety przeciwchemiczne oraz znaki tożsamości. Uzbraja się pojazdy bojowe, statki powietrzne oraz okręty, pozostałe zapasy amunicji ładuje się na środki transportu[3].
  • stan pełnej gotowości bojowej
Pełna GB to osiągnięcie przez siły zbrojne państwa zdolności do jego militarnej obrony. W tym stanie wszystkie jednostki osiągały zdolności do działań bojowych, rozwija się wojenny system uzupełnień, przekazywane są lub zniszczone dokumenty zbędne w działaniach bojowych, następuje przejście na gospodarkę i zaopatrywanie czasu wojennego oraz wprowadza się do użycia pieczęcie, numery przeznaczone na czas „W”, oznakowuje się pojazdy, statki powietrzne i okręty według zasad obowiązujących w czasie wojny, wprowadza w uczelniach i szkołach wojskowych odpowiednio dostosowane programy kształcenia żołnierzy[5].

Kategorie gotowości bojowej

[edytuj | edytuj kod]
Kategorie gotowości bojowej jednostek Sił Zbrojnych RP (2018)[6]
Kategoria Czas osiągania gotowości Procent ukompletowania jednostki
1 do 2 dni powyżej 80% etatu
2 3 – 5 dni
3 6 – 10 dni
4 11 – 20 dni
5 21 – 30 dni powyżej 60% etatu
6 31 – 60 dni ukompletowanie zmienne –

dostosowane do zadań

7 61 – 90 dni
8 91 – 180 dni
9 181 – 365 dni
10 powyżej jednego roku

Gotowość bojowa w NATO

[edytuj | edytuj kod]
Sił lądowych

W końcowym okresie zimnej wojny związki taktyczne i oddziały wojsk lądowych zaliczane były do 3 kategorii[7]:

  • kategoria A – sztaby związków taktycznych, jednostki o ukompletowaniu 80-85% stanu osobowego oraz 100% uzbrojenia, wyposażenia i zapasów
  • kategoria B – sztaby związków taktycznych, jednostki o ukompletowaniu 60-65% stanu osobowego oraz 100% uzbrojenia, wyposażenia i zapasów
  • kategoria C – jednostki o ukompletowaniu 50% stanu osobowego oraz 100% uzbrojenia, wyposażenia i zapasów.

Gotowość bojową do działań określana była w skali 1 do 5[7]:

  • gotowość bojowa nr 1 – 2 doby
  • gotowość bojowa nr 2 – od 2 do 4 dób
  • gotowość bojowa nr 3 – od 5 do 15 dób
  • gotowość bojowa nr 4 – od 6 do 30 dób
  • gotowość bojowa nr 5 – powyżej 30 dób
Marynarki wojennej

W końcowym okresie zimnej wojny siły morskie realizowały[8]:
W stałej gotowości bojowej

  • stałe i ruchome dozory okrętowe na morzu
  • w bazach morskich i punktach bazowania floty wq wydzielone okręty pełniły dyżur bojowy
  • utrzymywano okręty w I linii
  • utrzymywano okręty w rezerwie w gotowości od 3 do 7 dni
  • remontowane okręty (II linia) utrzymywano w gotowości do 30 dni

W podwyższonej gotowości bojowej

  • podwajano liczbę okrętów pełniących służbę dozorową
  • zwiększano do ponad 50% okręty będące w I linii, w gotowości 1–3 godzinnej
  • przenoszono do linii okręty rezerwy
  • przyspieszano remonty okrętów na stoczniach

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]
  1. Szczegółowe zasady osiągania wyższych stanów gotowości bojowej objęte są tajemnicą. Przedstawione powyżej przedsięwzięcia mają charakter jedynie orientacyjny, wskazują na zakres spraw i problemów, jakie są związane z tym procesem[3].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Laprus (red.) 1979 ↓, s. 130.
  2. Słownik militarny ↓, s. 125.
  3. a b Załęski 2018 ↓, s. 197.
  4. Załęski 2018 ↓, s. 195.
  5. a b Załęski 2018 ↓, s. 196.
  6. Załęski 2018 ↓, s. 195–186.
  7. a b Zarychta 2013 ↓, s. 289.
  8. Zarychta 2013 ↓, s. 290.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]