Przejdź do zawartości

Granica francusko-hiszpańska

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Granica międzypaństwowa
Mapa
Państwa graniczące

 Francja
 Hiszpania

Okres istnienia

w obecnym przebiegu od 1856

W obecnym przebiegu
Długość

623 km

Liczba przejść granicznych

brak[1]

Słupek graniczny

Granica francusko-hiszpańska – międzypaństwowa granica, wewnętrzna w Unii Europejskiej, wyznaczona pomiędzy Francją i Hiszpanią na trzech odcinkach o łącznej długości około 623 km. Od 1995 roku jest granicą wewnętrzną strefy Schengen.

Przebieg

[edytuj | edytuj kod]

Granica przebiega od Hendaye i Irun (43°22′32″N 1°47′31″E/43,375556 1,791944) na zachodzie przez Pireneje do Cerbère i Portbou nad Morzem Śródziemnym (42°26′09″N 3°10′26″E/42,435833 3,173889). Granicę na dwie części rozdziela odcinek, na którym oba kraje graniczą z górskim księstwem Andory (od 42°36′13″N 1°26′30″E/42,603611 1,441667 do 42°30′09″N 1°43′34″E/42,502500 1,726111). Trzecim odcinkiem jest granica wokół hiszpańskiej eksklawy Llívia. Ponadto na rzece Bidasoa znajduje się wyspa Faisans, która jest kondominium obu państw.

Terytoria przyległe:

Kształtowanie

[edytuj | edytuj kod]

Granica w Pirenejach rozdzielała ziemie hiszpańskie i francuskie od średniowiecza. Formalnie wyznaczona została w 1659 roku w pokoju pirenejskim, który przyznawał część hiszpańskich ziem Francji, szczegóły zmiany granicznej w dolinie Querol ustalono w traktacie z Llívii. Później zawierano porozumienia dotyczące niewielkich odcinków granicy, m.in. w Perpignan w 1764 roku ustalono rozgraniczenie między Perthus i Ampurdán, a w 1785 roku w Elizondo sprecyzowano rozgraniczenie Aldudes i Valcarlos.

Ostatnie większe umowy graniczne zawarto w Bayonnie pomiędzy 1856 i 1868 rokiem, za rządów Izabeli II i Napoleona III.

  • traktat z 1856 roku rozgraniczył regiony Guipuzcoa i Nawarrę
  • traktat z 1862 roku rozgraniczył regiony Huesca i Lleida
  • traktat z 1866 roku rozgraniczył regiony Andorry i brzegi Morza Śródziemnego
  • traktat końcowy z 1868 roku

W 1980 roku ustalono ściśle granicę w tunelu Bielsa – Aragnouet, w 1984 roku ustalono wymianę terytoriów o powierzchni 2710 m².

Demarkacja

[edytuj | edytuj kod]

Od czasu zawarcia traktatu z Bayonny, granica jest wyznaczona w terenie przez 602 znaki graniczne, które są ponumerowane od zachodu do wschodu. Pierwszy słupek umieszczony został nad brzegiem ujścia rzeki Bidasoa, a ostatni na przylądku na południe od Cèrbere. Słupki oznaczone są przez kolejne liczby i litery. Kolejnych 45 słupków wyznacza natomiast granicę wokół enklawy Llivia, są one zaznaczone przeciwnie do ruchu wskazówek zegara począwszy od numeru 1 umieszczonego przy wejściu drogi RD-68 na teren enklawy.

Główne przejścia graniczne

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Oba kraje należą do strefy Schengen, możliwe przekraczanie na całej długości